Bir gün, kapında...

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Zaman sensin
Zaman kadındır ister ki hep okşansın
Diz çökülsün hep
Dökülmesi gereken bir giysi gibi ayaklarına.
Bir taranmış
Bir upuzun saç gibi zaman
Soluğun buğulandırıp sildiğin ayna gibi.
Zaman sensin, uyuyan sen
Şafakta ben uykusuz seni beklerken
Sensin gırtlağıma dalan, bir bıçak gibi...
Ah bu söyleyemediğim işkencesi hiç geçmeyen zamanın
Bu mavi çanaklarda kan gibi
Durdurulmuş zamanın işkencesi
Ah bu daha beter işkence hiç mi hiç giderilmemiş istekten
Bu göz susuzluğundan sen yürürken odada
Bense bilirim büyüyü bozmamak gerektiğini
Daha beter seni kaçak
Seni yabancı bilmekten
Aklın ayrı bir yerde, gönlün ayrı bir yüzyılda kalmaktan
Tanrım ne ağırdır sözcükler
Asıl demek istediğim bu.

Hazzın ötesinde sevgim
Hiçbir zararın erişemeyeceği yerde bugün
Sevgim
Sen ki benim saat- şakağımda vurursun
Boğulurum soluk alıp vermesen
Tenimde bir duraksar ve yerleşir adımın.

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Her söz dudağımda bir dilenen zavallı
Acınacak bir şey ellerin için, kararacak bir şey bakışının altında
İşte bu yüzdendir sık sık seni seviyorum deyişim
Boynuna takabileceğin bir tümcenin o parlakça kalp kristali
Kaba konuşmamdan gücenme benim
Bu konuşma
Ateşte şu tatsız cızırtıyı çıkaran sudur o kadar

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Bilmem ben
Sana benzeyen zamandan söz açmayı
Bilmem senden söz açmayı, bilir görünürüm
Tıpkı uzun süre garda
El sallayanlar gibi, gittikten sonra trenler
Bilekleri sönerken yeni ağırlığından gözyaşlarının

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Korkuyorum senden
Korkuyorum yanın sıra gidenden, pencerelere doğru akşam üzeri
El kol oynatışından, söylenmeyen sözlerden
Korkuyorum hızlı ve yavaş zamandan
Korkuyorum senden.

Sana büyük bir sır söyleyeceğim
Kapat kapıları
Ölmek daha kolaydır sevmekten
Bundandır işte benim yaşamaya katlanmam
Sevgilim..

Louis Aragon

"..Ben yanmasam, sen yanmasan..."

Haydarpaşa garında
1941 baharında
saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
yorgunluk ve telâş
Bir adam
merdivenlerde duruyor
bir şeyler düşünerek.
Zayıf.
Korkak.
Burnu sivri ve uzun
yanaklarının üstü çopur.
Merdivenlerdeki adam
-Galip Usta-
tuhaf şeyler düşünmekle
meşhurdur:
“Kâat helvası yesem her gün” diye düşündü
5 yaşında.
“Mektebe gitsem” diye düşündü
10 yaşında.
“Babamın bıçakçı dükkânından
Akşam ezanından önce çıksam” diye düşündü
11 yaşında.
“Sarı iskarpinlerim olsa
kızlar bana baksalar” diye düşündü
15 yaşında.
“Babam neden kapattı dükkânını?”
Ve fabrika benzemiyor babamın dükkânına”
diye düşündü
16 yaşında.
“Gündeliğim artar mı?” diye düşündü
20 yaşında.
“Babam ellisinde öldü,
ben de böyle tez mi öleceğim?”
diye düşündü
21 yaşındayken.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
22 yaşında.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
23 yaşında.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
24 yaşında.
Ve zaman zaman işsiz kalarak
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
50 yaşına kadar.
51 yaşında “İhtiyarladım” dedi,
“babamdan bir yıl fazla yaşadım.”
Şimdi 52 yaşındadır.
İşsizdir.
Şimdi merdivenlerde durup
kaptırmış kafasını
düşüncelerin en tuhafına:
“Kaç yaşında öleceğim?
Ölürken üzerimde yorganım olacak mı?”
diye düşünüyor.

Burnu sivri ve uzun.
Yanaklarının üstü çopur.
Denizde balık kokusuyla
Döşemelerde tahtakurularıyla gelir
Haydarpaşa garında bahar
Sepetler ve heybeler
merdivenlerden inip
merdivenlerden çıkıp

merdivenlerde duruyorlar.

Nazım Hikmet

Parmak uçlarında örülürken gün...

..Ben seni özlüyorum. Her yoklukta ve her var olanda. Gözlerimin değdiği her yerde biçimleniyor çizgin.. Dağınık kelimelerim var benim, taranmayan dalgalarım, ağrılı ellerim, ve omzuma değen saçılmış düşüncelerim...
Sen gel, gideriz sonra. Gittiğimiz yerde kuş isimlerini öğreniriz ve en baştan yıldız masallarını. Rüya görmeyi bile yazabilecek hale getirir beni şehirler ve kanat takar mevsimler düşlerimize.
Kalemlerin kollarımda gezinir, o en sevdiğim mavilikteki gibi. Birlikte buluruz tenimizde kalacak olan noktaları, virgülleri. Saçlarımı örerim belki uzun uzun, sen geceye yayılan sonsuz karanlıkta çöz, çözdükçe masal kalelerine çık diye. Senin gamzelerine dokunuruz belki, bir mutluluk anının ölümsüzleşmesinin kanıtı gibi. Kese kağıtlarından dökülen tatları avucuna bırakırız, müzikleri ve kokusunu güneşin. Köprücüklerin parmaklarımdan dökülen yürüyüşlere yer olur, hayat veren kuşlara kanat, dudaklarıma yatak...
Bir gün buranın nemi karışır oranın ayazına, belki başka bir mevsimi boyarız beyazlıklar içinde. Başka bir sokakta kendi şiirimizi okurken kayboluruz. Güleriz, sonsuz bir caddenin yeşil ve kırmızıdan başka renklerle konuşan ışıklarında, ismini değiştirerek dünyanın. Başka bir yerde ancak böylesine biz oluruz.
Düşünmeyiz o zaman, anahtar nerede ve yatak toplu mu diye...

..Üstümüze yağanlar...*

Sana bir boyun atkısı gerek. Çünkü kış geldi.
Ve sular bir uzun geçmişe hazırlanır. Nerdeyse.
Bir çocuk ölür. Bir kadın hastalanır. Odalar
bulutlanır.
Su içmekten. Uzak. Bir köfte kokusundan
İnsan
uzak
bir memleket havasından.
Belli belirsiz bir şeylerden utanır.
Yapışkan ve dayanıksız bir vidanın eşliğinde
Gece.
Hatırlarız bir günlerde üşümediklerimizi.
Üşümeyeceklerimizi.

Kimilerine bir şarkı gibi gelir bütün bunlar. Oysa.
Bir kez daha söylüyorum üstümüze yağanları.
Uzuneski.
Olumsuz. Güneşe aykırı.
Haziran mintanları. Kopkoyu kent garları.
Alınıp götürülenler. Yerlerine konanlar.
Anladığımız ve.
Şaştığımız kalabalıklar. Bir korku
aşka benzer yalınlığı. Bir korku.
Kuduz korkusu gibi sudan.
Bir korku.
Semercilerin. Bakırcıların. Nalbantların. Arzuhalcilerin.
Kantarcıların ve demircilerin ve çilingirlerin.
Parmakçıların dinsizlik korkusu. Takunyecilerin.
Bir odada kalanların ölüm korkusu.
Bileycilerin, bezzazların ve ölü yıkayıcıların.
Ve pazarcıların. Gökyüzü korkusu.
Bütün garipliğiyle esnaf çarşılarının
ve uygunluğuyla ve yenilmişliğiyle
bir sancı gibi dolanır içimizi.

Yarı aç yarı tok dolaştığımız bir Ankara'da
Bir haşhaş gibi sanki. Bir acı su.
Bir yağmur cömertliğiyle Anadolu'dan
dolaşır içimizi.
Onların akşamları.

Yaralı olmak
yerinde olmamak
uzun gecikmesi son kesinliğin
bir sabah biliyoruz elbet neyi bölüştüğümüzü
göz göze
bakışınca. Biliyoruz
neyi bölüştüğümüzü.
Konuşmasak da.

Şimdi tutalım bu diriliği artık. Zamanıdır.
Zamanıdır. Neredeyse kar başlar. Küçük kuşlar ölür.
Semerciler ve dilsizler ölür.
Seninle ben kalırız. Yeni bir yaşamaya.
Gökler ve kentler ufalır. Seninle ben kalırız.
O şarkı sanılanlar bir kavga halini alır.
Neredeyse kar başlar.
Birini düşünür gibi oluruz. Biliyorum
Ellerin de üşür. Biliyorum ama
Isıtabilirsin onları. O ateşte.
Hazırsın da. Biliyorum. Ama
sana bir boyun atkısı gerek. Kış geldi.

Turgut Uyar

İçinden doğru...*

Yüzümüzü nereye dönmüştük, bilmiyorum. Belki gecenin güneşine.. Kentler geçiyordu etrafımızdan, bizi doyumsuz ışıklarıyla bir çember içine alarak. Dönmedolabın gökyüzüne en çok yaklaştığı noktada, biz hep el ele atlamayı düşünüyorduk, sevdiğimiz sokakların, yazar isimli köşelerine.
Onun üzerinde, söğüt ağacından ödünç aldığı, diri bir yeşillik vardı ve değirmenlerin dokunduğu saçları, gözlerine buğu bırakan bir sonbahar rengindeydi.
Mayısı bekler gibi duran yalnızlığına sözcükler arıyordu ve bir şehir.. Çocukluğundan taşıdığı valizden çıkmayan bir mevsim. Nasır tutmayan incecik parmakları, dokunduğu her soluksuzluğu biçimlendiriyor ve adeta bir öpüşe çeviriyordu Anka kanadına değen. Renklerin doğurganlığını ve rüyalarına düşüreceği masalları arıyordu dalgalar arasında. Sessizliğini karıştırdığı şekerli kokularla müzik yapıyor ve kırılgan bileklerini portakal kabuklarına sürüyordu. Bisikletlerin vardığı ülkelerde, ahşabın ve sarı ışıkların yakıştığı sıcak salonlar düşlüyordu; mevsim kış, gözleri temmuzda nar çiçeği..
Kalbinin evindeki tenhalıktan taşan dizeleri tek tek diziyordu raflarına uykularının ve kadın bir dokunuşla yıkıyordu zamanı. Zamanı yıkıyordu..
Düşsel bir boyutun kırgın patikasında yürüyoruz birlikte. Dünyanın bize değen yerleriyle acıyan yanlarımız, karşılıklı bir sessizlikle birbirine varıp toza dönüşüyor. Masallar var, birlikte, kalemsiz yazdığımız hikâyeler.. Ve göz buluşmaları...
Üşüyordu ve ellerimin sıcak olduğunu söylüyordu; ama unutmadım. Onun sırtına serili güneşi, karla kaplanmayan içini, o soğukta unutmadım..
Benim ellerim sıcaktı ve gözlerim kapalı. Onun her yeri, tüm güzelliğiyle mevsime açtı, titrek serinliğinde içine yerleşen güneşi, avuçlarının arasında tutmayı ve çırılçıplak gözleriyle, görmeyi diliyordu.
Raylarla hatırlamak isterdim hep, o Anadolu'nun bozkırları yüklenen koynunu. İsmimi bilmediğim yıllarda, demiryollarına bırakarak gelirdim kırmızı masalları. Sonra suya bakan yanım, asfalta alıştı. Derin bir hüzünle, asla bitmesini istemediğim o tenha yolculuklarda öğrendim, alıştım; varacağım yerden korkuyordum.
Kokusuz bir kentin, renksizliğinden ve sessizliğinden belki. Sessizliğinin içinde büyüttüğü karanlık kalabalığından. İnsanı ürküten kelimesizliğinden ve neşteri teninde hissettiren ayaz bakışlarından.
Onun başkalaştırdığı bir bulvarda öylece durmuştuk. Dünyanın dönmesini yadırgayan yanlarımız iç içe geçmişti ve sonsuz bir beyazlıkta kayboluyorduk, ilk kez doğru adreste.. Sonra sordu. Ben hiç unutmadım. Bizim tedirginliğimizi ateşe vermeye çalışan bir yüreksizliği vardı yolların ve herkesin bakıp da gördüğü, gerçeğin uzağındaki dünyanın. Kaybolmadık. Korktuğumuzda sığınacağımız gözlerin yol tarifini öğrenmiştik. Beyaz göz alıyordu, ama sıcağı duyuyordu tekilliğimizin yankısı. "Ben"den "biz"e varıyorduk..
Yaralıydık, belki kanadık.. Kalanlarımız arasında iskeletlerini kırdık yüreksizliğin. Güneş vardı, kim bilir belki de bizi, birbirimiz içinde eriten, gündoğumlarının öncesi, gecenin güneşli yüzüydü.
Kentler geçiyor, yollar, kalabalıklar şimdi..
Beni bildiğini biliyorum. Ve tuttuğum günceye mavi sözcüklerle sesleniyorum. Niye yazmaktan vazgeçiyor insanlar, günlerini? Hatırlamak mı acıtıyor içimizi bunca, yitirmeyi göze alacak kadar çoğalıyor muyuz yoksa... Büyüdükçe ve sertleştikçe hayat, vazgeçiyoruz kentlerden, mevsimlerden, bir pazartesi sabahında damağımıza tutunan çay buharından. Belleğim kimi zaman tetiğini çekiyor ve ötenazim kesik soluklarla, yitirişin avucuna düşüyor.
Günleri yazıyorum artık sana, haftaları yediye, ayları otuza bölenlerin zamansızlığında. Çünkü ben hiç unutmadım. Dünyanın döndüğü ve bizim o an başka bir evrende birbirimize karıştığımız o gün batımını...
Ve ardından bir saman kağıdına yazdığım o cümleyi..
Beni korumaya çalıştığın kalabalığın, uğultusunun ardından sorduğun o soruyu hiç unutmadım;
Hayır, korkmadım...

ben, senin avucun içindeki..*

Boynundan masallar döktüm gece renginden. Gün doğuyordu şiir uyuduk, roman uyandık.
Sana anlatacak çok hikâyem var.
Gelirken bir şey almadan gel, sesin kanadında güvercinlerin, gamzen güneşin kollarında, ellerin.. Ellerin sular altında nasıl olsa...
Tenimizin tuzunu denizinkine karıştırmaya gel, köprücüklerinden tozları dökülürken sonu mutlu masalların..

Şu senin bulutsu sesin var ya
Uçtan uca ters yüz ediyor geceyi

Yataklar var konuşmak için
Öpüşmek için telefon kulübeleri

Güneşler var, yıldızlar, samanyolları
Karpuzlar, gümbür gümbür kapılarda.

..

Şu senin tutkulu sesin var ya:
Ortak güzellik artı yara izi.

Tutar ellerinden kaldırırsın
Adı kötüye çıkmış tüm sözcükleri.

Yeni törenler gerek bize
Yeni törenler kimi zaman -en eski.

..

Şu senin dolayık sesin var ya...

Balkon demirine dayalı bir arka kadar şakacı,
İlk doyumdaki bir yeşil elma tadında.

..

Şu senin alçaktan sesin var ya
Pencereler var burnumun kemiğinde sızı

...

Cemal Süreya

..incir kuşları...*

...

Zambaklar en ıssız yerlerde açar
Ve vardır her vahşi çiçekte gurur.
Bir mumun ardında bekleyen rüzgâr,
Işıksız ruhumu sallar da durur.
Zambaklar en ıssız yerlerde açar.

Ellerin, ellerin ve parmakların
Bir nar çiçeğini eziyor gibi.
Ellerinden belli olur bir kadın,
Denizin dibinde geziyor gibi.
Ellerin, ellerin ve parmakların.

...

Sezai Karakoç

düşler sokağı*

Olmayan bir yerdeydik. Yer sanki göktü, ve gök sanki deniz. Kalemin peşinden sürüklediği zamanlarda her soluk bir günceydi. Sonra ciltleri kayıp bir orman gördüm aynada. Ebatsız düşlerin enginliğinde sen saçlarıma üflerken, gün dalga oldu, dalga yol, yollar renk.
Sana koyduğum nice adın hepsini yastığımın altına koymuştum, geldiğinde gözlerine yansıyan maviye eklensin diye. Bu şehirde sen yankısını duymasan da, seni bekleyen banklar var ismime nazır, ve yeşillikler.., en sana yakışan tonuyla. Şehrin küskün elbisesine boncuklar diktim mevsim damlalarından, geldiğinde gamzene dokunacaklar beklemede..
Sen gel, kalem bileklerimi sıkar o zaman ellerin gibi.., güncelere doldururum, birbirine geçmiş zamanını solukların, yastığımın altından dökülür yediverenler, rüyalarımı tutmak için gel; vapurlar da gelip geçerken...

.. gülü ... *

Önümden çekilirsen İstanbul gözükecek
Nerede olduğumu bileceğim
Sisler utanacak eğilecek
Ağzının ucundan öpeceğim
Saçına kalbimi takacağım
Avcunda bir şiir büyüyecek
Nerede olduğumu bileceğim

Bu çıplak geceler yok mu
Bu plak böyle ağlamıyor mu
Camları kırmak işten değil
Delirecek miyim neyim
Kirpiklerimden mısra dökülüyor
Kenya'da simsiyah yalnızım
Yoksul bir şilepte gemiciyim
Malezya'da yük bekliyorum
Önümden çekilirsen İstanbul gözükecek
Nerede olduğumu bileceğim

Gözlerini söndürme muhtacım
Ben senin aydınlığına muhtacım
Yepyeni bir ilkbahar harcayıp
Bir yaz boğup sonbahar harcayıp
Rüzgâr gülümü arayacağım
Oran'da Pernabouc'da Tombuktu'da
Vinçler yine akşamları indirecekler
Yine karanlığa bulaşacağım
Gözlerin rüzgârda savrulacak

İkimiz iki sap buğday olsak
Sen benim olsan ben senin olsam
Bir gece vakti aklına gelsem
Uykunu tutsam bırakmasam
Seni kucaklasam kucaklasam
Birbirimizin kalbini dinlesek
Büyük ateşler yaksalar
İki güvercin uçursalar
Nerede olduğumuzu bilsek

Attila İlhan

*tasarım: Eva Menz

kuşlar vardır...*

Ateşler içinde kıvranıyor bekleyiş, renkler düşürüyorum sevdiğim çiçek isimlerinin üzerine.. Sen neredesin? Bak mevsim değişiyor bu topraklarda ve tomurcuklar başka patlıyor ayaz gölgesinde. Saçlarıma değen körfez yansımasıyla dalgalanıyorum, gece yakın, ellerine hasret, kirpiklerin yıldız kayması... Masal anlatmayı özledim sana ve kelimelerin zincirlenerek yataklara düşmesini.. Şimdi boğazımda ağrıyan tatlarla seni bekliyorum, belki limon belki karanfil..; gel...

çocukluk parkları.

Rüzgârların savurduğu yer, halısı turuncu yaprak sokak. Basmaya kıyamadığım taşın ılıklığına karışan kedi dokunuşları; çıtırtılarla yürüdüğümüz mevsim.
Sorgu odalarında esir dostluklar var, unuttuğumuz zaman ve gülümsediğimiz dalyalar. Vaktinden önce büyüyen kadınların ihmal ve pişmanlık tümceleri arasında uçuşan mevsim, söz verdirtir gibi kasım işte. Kırgınlıklar var soru işaretleri herkeste, faili meçhul demek istediğimiz ağırlıklar kalbimizde, isimleri dünden yazılı yatağın dayandığı duvar diplerine.
Sana küsüm; uzun, kara saçlı kız. Gözlerine küsüm, kaçıp kaçıp giden bakışlarına, kalbine..; kardeşsiz çocukları özlemeyen... Artık tahmin bile edemediğim gidişlerine bir de beni eklemene.. Issız kıyılarımdan ürkmene, başka şehirlerdeki korkularımı büyütmene... Panzehri var mı bu ıraklaşmaların, yoksa üstü çizilen bir alınacaklar listesinden arta kalan mıyım?
Yaşıyorum, son gördüğün sokakta, hiç görmediğin geceyle...
Sen günsüz, sen başka.
Ara(ma)san..; kayıp lunapark saatlerimi...

..günlüğü*

Pazartesi

benim adımı bağışla
........

"sabah uyandırıldığında pazartesiydi
bunu iyice bildi, ağzı çirişli
yersiz, ürkek, yeni yaratılmış gibi
....

yenilmenin tohumunu taşır her pazartesi
çünkü yoktur dağların ve yaratılışın öncesi
insan uzatır ellerini bir perdeyi çeker

ve pazarsızlık kişiyi şaşkın eder
siner buğular gibi düşüncemize
her şeyin en haklısı en incesi

beklemek bir tepenin mutluluğunu
bir acının yakıp geçmesini beklemek..."

benim adımı bağışla
ben iklimler coğrafyasının ta kendisi
sanırım suyum başkalarınca ısıtılır
pazartesi
(...)

aldım pazartesi akşamı bir okka sucuk
öncesiz ve beceriksiz geldim odama.

Salı

birden karışmış gördüm
- karışmış olduğunu gördüm-
otobüs duraklarıyla reklam levhalarının
tutunduğum bir sarmaşık değildi
bir kayıştı otobüste
(...)

vakit akşamdı. ikinci gün
vakit akşamdı.
birden bazı yerlerde ışıklar yandı
ayrıldım.
eve döndüm
evi buldum.

Çarşamba

...
hiçbir şeye hazırlıklı değildik
oyunlar oynandı, gökler kapandı, yenildik
...

O zaman şehre çıktım bir elimde fırça
...
kim varsa gelsin artık yeniden oynayalım
hızım bir araba dolusu aşk gibidir
gölün rengiyle asfaltı karıştırıp
kızım, ne varsa yeniden boyayalım.
...

üçüncü gün. yorgun
ev aklımda. gitmeyi unuttum.

Perşembe

...
yersiz bir hamaratlı, bir görev duygusu
bir sarı lale kadar makbulse
akşamüstü bir kadına sunulan
...

çaresizlik değil yenilgi. (sonradan övülecek)
herkesin içinde yürekle buluştuğu bir yerdi
...

durduk ve yenilgiden umutlandık
başkaları başka şeyleri seçtiler
seçsinler

...
çarşamba günü sanki her şeyimiz tamdı
motorlar sirenler gidip gelişler
koyduğunu koyduğun yerde buluşlar
belki güzel bir takım şeyler
ama artık vakit akşamdı.

...
perşembe.
bir uzun ses bekledim. oturmadım

...
sabahı bekledim. cumayı

Cuma

ne söylenebilir! tam çağıydı, olağandık
sabahlarda süzgündük, ancak akşamlarda vardık
...

ne söylenebilir! her şey düzeliyor sandık
odalarda çok geniş alanlarda dardık
...

ne söylenebilir! tam çağıydı. belki aldandık
otlarla yeşerdik, güllerle sarardık

gücüm tazelenmedi, suratım eski. yırtık.
her şeyleri bıraktım, geniş kıyılara dadandım.
aik diye geçen geceleri çözümledim. aldandım.
...

Cumartesi

yarın pazar
yarınki pazarların sessizliği

Pazartesi
...

kanatır akışını akarsuların çıplak şimdiki
başarılmamış bir geçmişten arta kadar şaşkınlık
şimdiki çıplak. yarı aydınlanmış bir duvardaki.
bir yenilgiden çıkarılmış bir deney. bir yaşlılık
soluğunu ağartırdı bir altın damlanın
...

seven, saygı duyan, yaslanan sana
mermerden yanılan, pelikülden, insan onurundan
mermere yenilen, peliküle, insan onuruna
seçim sandıklarından otuzüç dönülü plaklara
yenile yenile şaşkın, şimdiki çıplak
bir yaşlılık
ağartır soluğunu bir altın damarının
yenile yenile şaşkın
arta arta kendi diline aktardığı
sıkıntısına
...

"kutsal yenilgi!.. şimdiki.
o'na bağımsızlığını hatırlatıyorsun şimdi
her şeye yeniden başlamanın
kanattıkça"

Turgut Uyar

peride..*

Dönüşsüz biletlerin rüzgâra karıştığı, ayazın tenimi yaktığı mevsimden üflüyorum yüzüne. Yüzün asırların mektuplarını taşıyan bir zümrütlükte yuvarlanıyor gözlerine. Gözlerinden döndüğüm bir yolculuk sabahında, kuşlar arıyorum pencerede. Soğuklara az kaldığını seslenen masallar düştü çantandan bej, tozu lacivert halının üzerine. Müzikleri kanatlarına takan çocuğun adem elmasında sabahlayan bir yutkunma şimdi adın.
Çağırıyor gece, saçıyor peri ışıltısını gökyüzüne avuç avuç. Bulutların nü olup öpüştüğü saatte ıslanıyor sokak sokak güzellikler. Bu şehre bekliyorum ben seni, söyleyemediğim her şey için, her sözcüğümün sessizliğine saklanarak. Kendimden bile kaçırarak tutkularımı, yalnızlığımı senin bavullarına katarak. Renklerini merak edip de, ellerini tutana kadar dişlerimi geçirerek her tonuna kırmızının. Kuşlar göç mevsiminde uğruyorlar, dalga boylarından dökülen manzum hikâyelerin kavuşmayan sağlı sollu boşluklarına lambalar dikiyorum kanat çırpışlarında. Sen, gece rengine yansıyan, uykusuz turna...
Ahşap kutularımı kaybolduğum bir zamanda açmaya yeminli olduğum saatlerdeyim şimdi, biraz sonra omuzlarımdan ip kadar ince çizikler geçecek, parmak uçlarının rüyasında. Sen beklediğim bir trenin en art vagonundan seslenen ebediyet, son bulmayacak uçuşlara doğru ilerleyen su; söyleyip de anlatamadığım bütün şiirlerin gizli öznesi, gün dönümüm, susup da yutkunamadığım, beklediğim, şehre, şehrimin rengine, beşinci mevsimi boyamaya...
Kuşlar var, penceremde kış, renklerden deniz ötesi...

piyale

Sıra hep son kadehe geliyordu
Dudakların başkalarının masasında lâle
Ben boynumdaki ipe bir düğüm daha atıyordum
Peşinden başka gidecek yer yoktu
Seni artık hiç sevmediğim halde

Senin o eskisi olmamana imkân yoktu
Ama inadından yapıyordun bunu Cemile
İnattandı hep o içip içip gitmeler
Bense boşalttığın kadehleri satın alıyordum
Enayilik ettiğimi bile bile

Hele o çıkışın yok mu kapıdan
O Allahın belâsı herifle
Başkasının olmayı bir türlü beceremiyordun
Millet arkandan gülüyordu
Düştüğün hale...

Cemal Süreya

dalayaz..*

Kalemin lâl olduğu saatler geçmiyor. Varlığımın sonsuz esinde, atladığım ipler kesik, avuçlarımı kanatıyor. Ege'de kasımın kendine güvenmeyen iklimi ismimi heceliyor. Kalabalık sözcükler ve cevabı olmadığından emin olduğum sorular arasında, reçetede oksijen tedavisi yazıyor. Bileklerim saat metaline bile bırakamıyor kendini. Kırmızı geçmişimin soluksuz evrelerine isim verilemiyor. O, başkasının çocuğu. Ben kağıttan gemilere kalp ağrılarımı doldurup içimin sularına bırakıyorum. Çizgisiz ve imlâsız bir metin gibi akışıksız ve hastalıklı bir aşkın, enkazının tozuyla gürültüye teslim ediliyorum, yarım yamalak öykümle. Harfler biçimsiz ve rüyalar imgelerden uzak sürüyor. Sık sık uyanıyorum, soluk soluğa ve kan ter içinde bir korku değil bu, ayazda yürek ağrısı...
Teslim etmek istediğim ellerime dayanan sızı, kansız bir yara. Dayanağı olmayan yaşanmışlıklarım var, tanıksız aşklarım ve güncesiz uyanışlarım... Ölümler faili meçhul olalı asırlar geçti.
Çocuklar var, kimin bahçelerinde oynayan. Salıncaksız parklar kurulu belleğimin, temizlenemeyen büyük adımları, tahminsiz yarınları. Çocukları, benden daha çok sevmesin. Benden daha çok renge değmesin. Gözlerine mi inanıyorsun, düşlerine mi o yokluğuna inandığımın? Ben düşüyorum çocuk; senin ağlamanı beklemeden. Kutup yıldızından ayağım kayıyor ve "Denize yakın oturalım" dediğin günlerimiz katmıyor beni içine, sen o kareyle tarihe atılmış sahte bir imzayken..
Avuçlarımda mavisiz dünya, zinciri ayaklarıma dolanmış. Şehirleri düşünmüyorum artık senin atlasında. Işıklarına katılamadığım nicesi renklerini üzerime savururken, korumaya çalıştığım mercanlar kırılmaya yüz tutuyor. Eski anılar var çağıran, yeni korkular, kabuk bağlamayan aylar... Geçecek diyor dünya, monologdan diyaloga geçemediği sahnesinden, ben uyumak istiyorum. Yoksunum çocuk, bir masalın hiç köşesinde, kimsenin görmediği; kederi üzerine rüzgârın yazdığı şifon elbisemle, ayakkabısız oturuyorum. Desensiz kumaşlara sarınan bedenim yaprak yaprak dökülüyor. Güze ilişmeyen bir mücevher gibi kadifesinde bekleyen zaman, benim dışımda; dünyaya çok yakın bir yerde uyuyor.
Ayın giyinişini ve soyunuşunu merak etmeyen insanlar arasında senfoni yazmaya çalışıyorum. Belki de tek perdelik bir oyunun, başrolü yitik figüranını oynuyorum...

armut ağacı*

Siz ne iyisiniz, ben sizi bir şeylere benzetiyorum
Bilmem bir testi, bir bakır sahan kolay mı sizinle
Çok rahat bir gökyüzü mü var sizinle
Güneş bir pazartesi olarak mı duruyor burnunuzda
Yoksa bükülmüş bir nehir gibi mi küpelerinizde
Siz küçük adıyla mı çağırırsınız sessizliği
Öyle mi, ya kim uyandırır sizde
Bu sevişme dalgalarını, aşk seslerini
Bak'ları, duy'ları, okşa'ları, evet'leri
Hele bu elleri, ayakları bu
Gözleri gözleri.

...

Siz yok mu, sizin her yeriniz şaşırıp kalmaya istekli
Bir bakın, uyanıp kalkınca çocuk olmalarım var benim...

Edip Cansever