bakır cezve

Bir merdiven kenarında durmuştum. Gönülsüz bir hoşbeşin kıyısında, uzun; çok uzun; şehrin kocamanlığını anlayacak kadar uzun bir yolun başındaydım. Ne dünümden bir farkı vardı, ne de öngörebildiğim kadarıyla yarınımdan. Öylesine, günlük iş listelerine çarpı ata ata gittiğim bir çarşamba, belki de perşembe, kimbilir salı. 
Uyuyabileceğim, ama çoklukla uyumadığım bir yatağa varmak için her gün harcadığım yüz elli- iki yüz dakikanın birinde seslendi bana; merdivendeki bıkkın duruşuma. Belki orada ilk defa, sonra da hep günün herhangi bir yerindeki öylece duruşuma seslenmeyi sürdürdü. 
Sonradan anlattığı manzaraların hepsinde ya caddelerde yürüyordum, ya vapurlara biniyordum, ya yemek yapıyor ya da sevdiğim bir şarkının sıcağında öylece oturuyordum. Söylediğim veya yaptığım özel bir şeydense pastane vitrinlerini izlememden hoşlanıyordu. Her acıktığımda yeni kavrulmuş leblebi istememden. Kedilere pahalı yoğurtlar ve peynirler almamdan. Çayı kahveyle aynı bardaktan içmeyişimden. Cumartesi sabahları gözlerim açılmadan çikolata arayışımdan. 
Üzerine düşünmediğim ne varsa, ondan. 
Evde çiçeklere bakmanın normalliğiydi bana kıvrılan yolu. 
Galiba bu hikâyede en çok içime dokunan bu oldu:
Baktığı yere, düşünmeksizin yerleşiyor olmak.
Bir de.. gittiği günden beri kapıda tek gözlü kedisinin nöbet tutması...



"Yalın şeylerin arkasına gizleniyorum beni bulasın diye;
beni bulamazsın, eşyayı bulacaksın,
elimin dokunduğu şeylere dokunacaksın,
parmak izlerimiz karışacak birbirine.

Ağustos mehtabı ışıyor mutfakta
kalaylanmış bir tencere gibi (sana bu söylediklerim yüzünden 
öyle görünüyor)
boş evi ve evin diz çökmüş sessizliğini aydınlatıyor -
sessizlik hep öyle diz çökmüş gibi kalıyor.

Her sözcük bir geçittir
bir buluşmaya, çoğu zaman vazgeçilen,
işte o zaman doğrudur o sözcük: buluşmakta direttiği zaman."

ortaköy- yaz '17

Göğsüm duman duman. Bilmek istemediğim şeyleri bilmenin, emin olmak istemediğim şeylerin netliğinin altında yanıyor kemiklerimin arasını dolduran can.
Can...
Avuç içinde öpülüp koklanabilen, cayır cayır yanan can. Ne büyüklük.. Hep kendisini iyileştirmesini beklediğimiz, hep iyileşen... Hem perişan olup, hem sonsuz yollarda koşmaya her zaman mecal bulan..
Yetmedi. Gözyaşlarım.. Sanki biri tam şu sol yanımı hedef alıp ateş edecek ve göller, nehirler, denizler boyu gözyaşı içinde, oracıkta vereceğim o canı.. 
Onu yitirmeyi becerememek de çok acıtıp güçsüzleştiriyor. Nereye gideceğimi, kime bırakacağımı bu dumanı tüten köz kalbimi bilmiyorum. 
Vapurlar geliyor, vapurlar geçiyor. Denizin çalkantısı dalgaya, gökyüzünün rengi eflâtuna, şu yavru martının su sevinci, bir kıyı bulmanın huzuruna dönüyor. Benim içimdeki taş bir santim kıpırdamıyor. Taşıyamıyorum. Artık bu enkazlarıyla birikip yolumu yollandıran hikâyelerin zaman eklerini taşıyamıyorum. Ve artık sahiden falımda çıkacak bir başka şehir yok. 
Kahve çarpıntı yapıyor.
Çarpıntı öldürmüyor.
Ölmemek süründürüyor.
Neyse ki yine akşam oldu.

"bulutsa, tozsa, uçarsa..."

Gerçeğe taşımaya korktuğum bir rüyasın; yitirmeye, unutmaya...
Büyülü bir uyku sonrasının buz kesmiş sabahında, aklımla kalbim arasında genişleyen bir tonunda gökyüzünün, bir başımayım. 
Bile isteye, kanaya ağlaya. 
İçimdeki mecburiyetlere cevap vermemenin enkazında kalırım korkusuyla, bir koca şehrin altında can vererek..
Hüngür hüngür bir yaz bu. Öyle dik durmaya çalışırken içten çürüten..
"Kuru toprak gibi acıyan..."
Zamanın doğrusu yok. Hiçbir gün, hiçbir yıl, hiçbir şey. 
Kalbini tanımamanın telafisi yok. 
Ölmeye, öldürmeye, heba olmaya zorundasın sanki.
Güzel olan bir şey sadece güzel diye peşinden gidebildiğin gün ortalanacak o temmuz, biliyorsun işte. Biliyorsun, gidemiyorsun.
Ah diyor yirmi sekiz yaşım, ah...

Kuledibi

15.07

"güzelleşip bir sevginin göğsüne yatmak biraz

biraz yorgun, biraz korkak bir insan sevmek biraz..."

"..yaklaştıkça mavi.."

Kaleme dolanıp da mürekkebini dökemeyen bir sonsuz cümle..
Kendini göğsümden dışarı atabilmek için kanatlarını, etrafında sınır olmuş gövdeme çarpa çarpa kanatan bir yazık kuş...
Bitmeyen gece, susmayan dakikaların ağırdan alışı karanlığı..
Başlangıcı ve sonu olan şeylerin sonunda durmanın yüklediği hikâye ağırlığı..
Eşyaların durup durdukları yerde, sahip oldukları anlamların ötesini giyinmeleri, aniden..
Sokakların bitimsizliğine inanma ihtiyacı.
Dünyada kapladığın yer küçüldükçe, ağırlığının katbekat artışıyla yuvarlanmak boşluğa..
Dağıtamadığın sigara dumanlarından naaşının kalkması..
Alışmak, belası gönlün. 
Çarşaf izlerini gerip gerip yok etmek, ütülenmiş gibi yapmak tiyatro belki. 
Hiç koklamamışsın, hiç yalın ayak kalmamışsın, hiç ana karnından çıktığın andaki kadar bilinçsiz ve temiz olmamışsın gibi devam etmek..
Bir zamanı eskitmek; kahvesi yarım fincanları toplamak, uyumayı tekrar tekrar baştan öğrenmek, kendini baştan tanımak, tencereleri şimdi kimi doyuracağını bilmemenin yetim şefkatiyle kaldırmak, yeni bir frekans edinmek uyandığın radyo dalgaları arasında, aynaya baktığında yeni bir sen, büyümüş bir ben görebilmek için makyajınla oynamak, o koltuğa değil bu koltuğa oturmaya başlamak, yalın bir hayatın uzantılarında kilometreler yapmak. 
Belki kapının kilitlerini iki değil üç kez çevirmeye başlamak, ve geriye kalan senle yola devam etme zorunluluğunu kavrayıp onu güçlendirmek, zoraki ve keyifsiz.
İçimde, dağılmış pazar yerlerinin hüznü var, üç gün beklemiş çay deminin koyuluğu, kıyıda kenarda açıkta kalmış fotoğrafları nereye koyacağını bilememenin avuç teri, çekmecelerde rastgele karşılaştığın paket servis mendillerinin kurumuş baygın kokusu.
İçimde, göğsüme sıkışıp kalmış o küçük kuşa yardım edemiyor olmanın burukluğu, çaresizliği var.
Eskimeye yüz tutmuş bir hikâyede onu yalnız ve yaralı bırakmanın sızısı..

Geceyle gündüz arasında, gökyüzünün en sevdiğim rengini unutmanın imkânsızlığıyla..; bir tek böyle açılır şimdi pencereler, ve havalanır belki ömür, 
belki...

son,

O beni sahilden, kendimi gömdüğüm, sertleşmiş ıslak kumdan aldı,
elledi.
Ben, bana düşen acıyı da neşeyi de yaşamıştım, diye

                                                                             [düşündüydüm.

İçimdeki zayıf hayvan çok olmuştu öleli.

O beni sahilden...

Yani yoktu sedefimden başka şeyim.

Derin denizlerle, soğuk denizlerle

tuzla, dalgayla boğuştuydum ben, ve hayvanım çıkmıştı benden.

Kendi içine kıvrılmış, rüyasını unutmuş

soğuk taş değil miydim artık ben?

O bana bir rüya verdi, inanamadım.

(Bademin neşesi, dedi, al bak, dedi, kısacık, dedi.)

O benim sedefime elledi.

Birhan Keskin

gün batmadan'

Üzüntümü koyacak yer bulamıyorum. 
Gidecek deniz.
Ağlayacak omuz.
Elime kalem alacak güç.
Giyebileceğim bir yaz beyazı.
Dost sofrasına atılacak iki cümle.
Perdesi açılacak bir yarın.
Nişane gibi taşıyacağım bir dün.
"Yerini yadırgayan eşyalar gibi olmak"; ömür dönüyor dolaşıyor, buraya geliyor.
Seslerin, sözlerin ve susların ardından yine kalbim kendi sesinden sağır olmak üzere.
Yaklaştığım tarih neye benziyor bilmiyorum.
-Varsa- cesaretimin neyi yıkacağını da.
Olmayan arzularımın neyi kuracağını da.
Bilmemenin açık adresiyim, yine ve hâlâ.
Bu aralar ne kedisi var içimin, ne mor yansıması gecenin.
Huzur denilen şey kenardan kenardan sökülüyor ve dikiş atmak konusunda pek başarılı değilim. Ne huzura, ne kumaşa, ne yaraya.
Bir şey istememek, herhangi bir şeye karşı arzu duymamak sağlıklı bir durum değil diyor Celine. Sanırım oradan içime yerleşmiş bir kabulleniş bu. Celine daha pek çok şey söylüyor, sol yanımın kendi kendine bağırdıklarına çok benziyor, o söyleyince duyuluyordur belki. Ben Deniz olarak biraz da dilsizim, anlatamadıklarım, anlatmayı beceremediklerimle. Bir film olsam anlaşılırdım belki. Buraya şimdi "olamamak" gelecek.  
Okumadıklarım ve yazmadıklarım büyüyor. Sanki geviş getiriyor yaşım bazı eskizlerini planlarımın. 
Adım atacak bir yol bulamıyorum.
Arzulayacak bir temas.
Ezberleyecek bir şarkı.
Bir yere ulaşacak bir mektup.
Konuşacağım ve anlaşılacak bir duygu.
-Rahatça- kavuşulacak bir şehir.
Dokunmayacak bir sonsuz kadeh.
Gökyüzüne sabitlenecek bir gün batımı.
Beni içine alacak bir gökyüzü rengi.
Hayal edilebilecek bir fotoğraf karesi.
Can sıkıntımı koyacak yer bulamıyorum.
Sevdiğim şiirleri çıkaracak ve bırakacak bir yer de.
Unutuşu ve asla unutmayışı.
Sakladığım her şeyi.
Hiç kimseyi.
Nefesimi bulamıyorum.
Öyle büyük bir kayboluş ki, 
ellerini bulamıyorum, sözlerini, 
bulmak da istemiyorum belki yitip gitmek varken.
Aklıma rüyalarıma benzeyen parça parça görüntüler geliyor. 
Sanki bitiyor gibi geliyor sonra, her şey bitiyor.
Belki de bitiyor.
Yine de böyle sökük, böyle bitap, böyle çırpınarak olmasaydı diyor içim.
Bir şey isteyebildiğime mutlu oluyorum.
Herhangi bir şey, 
Şartı olmayan şu dilek kipimi kucaklayasım geliyor.
Yaşam sevinci bundan fazlası olmalıydı.
Belki.
28 bunun için uygun değildir, 27 gibi.

temmuzda'

"Güzel sev beni kibar sev usul usul belli etmeden sev gizlice ama anlayarak sev ben olduğum için sev beni tüm bilginle geçmişinde biriktirdiğin ne varsa ve gelecekte kim olacaksan öyle sev bakarak sev görerek sev duyarak sesimi duyarak söylemediklerimi aklımdan geçenleri dokunarak sev en dokunulmaz yerlerine içimin bilerek sev kimi sevdiğini beni sevdiğini her an her uykuda ve her bilgide sev yemek yerken kitap okurken işinde arabada en zor anında en kolay halinde sev beni şiddetle sev hırsla sev kıskançlıkla sev yanarak sev kokunla sev her şey çağırsın beni sana öyle sev gelmek için ve hiç gitmemek için tenhada sev uluorta sokaklarda caddelerde insanların bilinçlerinde sev beni sen sen sen sev beni seni sen yapan ne varsa hücrelerin kanın aklın ruhun çocukluğun yediğin tokatla sev beni o gün o tokadı yerken hissettiğin yalnızlıkla sev o yalnızlığı büyüt içinde benim için o günden şimdiye ve bul beni öyle sev korkunla sev beni en derin en derin kimselerin bilmediği kendinin bile gömmeden gizlemeden alenen ve benden saklamayı düşünmeden sev beni insanlar içinde sev beni binler içinde milyonlar içinde hisset orada ve bak ve gör ve öyle sev beni cesur sev beni ya giderse diyerek ve bunu derken sev beni ya o böyle şiddetli sevmiyorsa diye yanarken için ve bu duyguna sarılarak sev beni yüzleşerek sev seni hiç sevmeme ihtimalimle yine de sev beni canın yanarak kızarak hınçla en korkunç yanlarınla sev beni içindeki canavarlarla sev beni içindeki umutsuzlukla delirerek ve çok isteyerek ve özleyerek ve görmek için kilometreler kat ederek ve görmeyerek bir an bile öyle sev beni acı içinde sev beni gebererek acıdan vicdansızlıkla sev bencilce bir erkek gibi sev beni sadece çiftleşmek için sev tekleşmek için seninle olduğumu hayal ederek ya da hiç dokunmadığını dokunsan da dokunmasan da sev aleladelikle sev öylesine can sıkıntısıyla tedbirsiz sev soğuk kuzey denizlerinde donarak sev derinimi incinebilen kalbimi sev en sefil halimi görerek ve merhametle sev yanında uyurken sev rüyamda sev bambaşka bir yerde senden çok uzakta sev çirkinliğimi sev kibrimi korkumu aptallığımı seni incitirken sev seni severken senden kendimi gizlerken ya da açarken sev ben neysem gerçekte sanki insan tek bir gerçeklikmiş gibi zihninde kimsem öyle sev sandığın ve olduğum arasındaki farkla sev saçlarımı sev ellerimi gözlerimi sev öfkeyle baktığında bile kinimi sev özür dileyişimi sev yemek yapışımı çay demlememi içtiğim kahveleri en mutlu halimi sev en rahat en emin en tasasız ve bu yüzden savunmasız kendimde sevmediklerimle sev kendimi sevişimle sev seni sevdiğim için gamsızlığımı oburluğumu küfürlerimi hırçınlığımı sev gülüşümü sev ve uzun süre gülemeyişimi bazen sessizliğimi sev gürültümü aklımdan geçenleri sev kalbimin senin için yanışını sev donukluğumu sev coşkumu sonra bir dengede duramayışımı sev arayışımı sev ağlarken dokunarak sev sevincime bakarak sev ruhumu koklayarak sev gövdenle sev ellerinle sev teninle bakışınla aklınla kalbinle sakallarınla dudaklarının kıvrımıyla sev beni yaşarken senden kaçarken sev senden çok uzağa sonsuz uzağa bir daha asla ve asla yan yana duramayacağımız yere vardığımda sev.

Ve şimdi göm karanlığa."