Uzun uzun yazmak istediğim mektuplar var. Uzun uzun okunacak cümleler kurasım. Uzun uzun susasım. Boşluk boşluk yazasım..
Başka bir kırılımına geldiğimiz yolun bu anında, kalbimle hiç beklenmedik bir rastlaşmamız oldu.
Her şeyin kendi zamanını beklediğinin sağlamasını bir kez daha yaptım.
Büyüttüklerimin boy vermesi için birkaç mevsim geçmesi gerekti. Suların ılınması için, sahillerin sakınmasız uzanması için..
Yaptığım seçimlerin, kalbime iyi gelenleri hiç değiştirmediğini görmek 30 yaşımın en büyük çıktısı sanırım.
Olduğum gibi kalmak, bildiğim insan olmak yanağımı okşuyor.
Gelişen şeyler var, değiştirmeyi başardıklarım, uzun; çok uzun sürede evrilen, evrildikçe iyileşen şeyler. Deneyip yanılıp, yanılgılarımla değiştirdiğim yollar, gidişatlar.
Kucak açtıklarımla, sırtımı çevirdiklerimi yan yana koyunca kendime karşı daha dürüst olabildiğimi fark ediyorum.
Kendime ve diğer herkese karşı açık olmanın hafifleticiliği karşısında başka bir yol seçmek istemiyorum; ne kadar şansım olursa...
Şimdi, tarihimizin bu yerinde bir karar verdim. Aklımın, kalbimin hiç mi hiç karışmamasına olan şaşkınlığımı gizleyemiyorum.
Ellerim daha çok ısındı, perdelenen ne varsa attı üzerindekileri.
Omzumda bile isteye ve ağırlığından habersizce, yıllar yılı taşıdığım o yükleri birkaç makas darbesiyle atmak, geride kalan her şeyi özgürleştirdi.
Şimdi yuva hissettiğim toprakla aramdaki mesafeyi kapatmaya hazırım. Kalbimin sıcağıyla tanıştırmaya, uzak durduğum, yaklaşmaktan, açılmaktan, sularıma almaktan korktuğum şeylerin üzerine gitmeye, içine sızmaya hazırım.
Hayat bazen şaşırtıcı şekilde bağışlayıcı.
