Boşluk boşluk uçtukça..."

Gözlerimin bozuk olduğunu unutuyor belki.
Belki de cevaplayamadığım soruları sordukça iyileşiyorum gibi geliyor.
Olmuyor.
Kartları eşleyemediğim bir oyunun içinde ancak dönmedolap olabiliyorum. Onun yörüngesi değişmiyor nasılsa.
Öyle teklikte bir şey söylemeliyim ki, ne içinde olmalıyım ne de dışında.
Yol sisli, günler uzun, cevaplar eski kelimelerle dolu.
Ev hep Nereye Sokağı'nda*, inançsızlık geçebilen bir şey değil. 
"Ellerim" desem, inançsızlık gibi inancına da sadık kalabilir misin...

gittikten sonra

Nereye yürüdüğümü bilmiyorum.
Gündelik dilde sorulan şeylerin yüklemli yanıtlarını da veremiyorum.
İki kadeh şaraba bir ömür ağladığım bir gecenin ardından, gelecek gecelerden,
eski pikaplarda ve yeni bilgisayarlarda çalınacak şarkılardan çekinmiyorum.
Hazırlandım, tarihi getirdiğinde imzamı atacağım üzerimde beyaz olmaksızın.
Her başlangıcın filmi, her sonun şarkısı, her gecenin sabahı...
Hatırlamak yeteri kadar büyük bir söz.

"Ne dipdiri sabah.. Gözyaşı..."

Hıçkıra hıçkıra ağlayan şehirlerin, insanların, pencere önlerinin, dünlerin karşısında cebimden gülümsemeler çıkarıyorum.

Kimse giymiyor.

Daha kötüsü de, cebimden çıkardıklarıma ben bile inanmıyorum.

Reklam okumak en azından bu işe yarayabilmeliydi;

inandırabilseydim kendimi, hiç değilse kendimi..; misket düşmeyen ceplerimden çıkanın şişe dipleri dahi olsa mutluluk getireceğine.

Olmuyor.

Korkmadan gün geçmiyor, dudaklarımın kenarları, değil güneşe dönmek çatlaya çatlaya kara ikliminin bir parçası haline geliyor.

Evet..; ama bugün neden gelmedin?*

Diğer tüm soruların cevaplarını boş verebilirim.

19.01.2007

"Evet kendimi bir güvercinin ruh tedirginliği içinde görebilirim, ama biliyorum ki bu ülkede insanlar güvercinlere dokunmaz..."

"İkimize yetmez..."

Sana ne renk akıyor bu yorgunluk..
Hangi kelimelere dönüşüyor yağmurdan arta kalan kaldırım kenarı taşları..
Cebinde biriktirdiğin kağıt mendilleri hangi çocuğun avuçlarından aldığını hatırlıyor musun,
Nereli olduklarını niye sormuyorsak...
Şehrinin kitabını aldım dün, sevdiğin dilde bir ismi var.
Okuyunca yanaşacağım.
Kokunu anımsamak zor, başka şehirlere ve ülkelere taşıdığını düşünmek masal kitapları gibi.
Benim bir dürbünüm ve dolayısıyla büyülü bir gücüm yok.
Aslında uğruna paralandığımız bu dünya Kafka'nın da dediği gibi çok gülünç. Milenası olan mı söyleyebilir bunu ancak? 
Bizim neyimiz var?
Nereli olduğumuzu soranları düşünüyor muyuz?
Bana en son daha önce hiç gitmediğim bir şehirde babam yaşında bir baba sordu.
Cevabımı beğenmedi.
Bir şehir neye göre sevilir.
Ben renklerine bakıyorum en çok.
Mevsimlerin pencerelerinde nasıl durduğuna.
Masallar yazdırıyor mu diye.
Bazen haritalardan bir yer seçip...
Hiç olmaz ya, olur diye..
Sevdiğim şehirlerin içinden geçen filmler izliyorum ve sevdiğim şehirlere ilan-ı aşk eden kitaplar okuyorum.
Sevdiğim insanların sevdiğim şehirlere gitmelerini izliyorum.
Geride bilet bırakmamak ne korkunç.
En son sevdiğim bir insanın sevdiğim bir dilin kenarından yürümeye heveslendiğini öğrendim.
Bu uzaklaşmak demek, belki de yanında taşımaya karar vermek..; bilemiyorum..
Parmaklarım bu çağın senelerini saymaya yetmiyor.
Doldurduğum defterleri hangi alevin kırmızısı alıp da gitti..
Şimdi ölüm haberlerinin arasında bir yarım dudak izi kalıyor, göğüs kafesinde büyüyen..
Şarabımın rengini sormadan öğrenen çocuk,
Tene yakıştıran kadın,
Yarına taşımakta ayakları gerileyen dün.
Bu aralar hangi sokağa hangi ismimi bırakacağımı, nerenin anısı olacağımı, hangi izi yağmayan karla örtüp unutulacağımı, hangi kelimesizlikten meram anlatmaya kalkışıp yanımdakinin yanağından tuzlu su yolları izleyeceğimi...
Zor mevsim, zorunda hayat..
Nereden tutup, nereye..
Belki de en iyisi..
Eve...

yazı-sız(ı).

Geceyi gündüzden geçirip, düğümünü atıp da sağlamlaştırmak için ille de mektuplar gerekiyor. 

Ses: Akciğerlerden gelen havanın ses yolunda oluşturduğu titreşim.*

Titreşmiyorsa..,

Kaleme de inanır mısın..?

http://fizy.com/#s/1aimo3

Aşkla, sonsuzlukla...

Saat Çini vurdu birden: p i r i n ç ç ç

Ben gittim bembeyaz uykusuzluktan

Kasketimi eğip üstüne acılarımın

Sen yüzüne sürgün olduğum kadın

Karanlık her sokaktaydın gizli her köşedeydin

Bir çocuk boyuna bir suyu söylerdi. Mavi.

Birtakım genç anneleri uzatırdı bir keman

Sen tutardın kendini incecik sevdirirdin

Bir umuttun bir misillemeydin yalnızlığa

Yalnız aşkı vardır aşkı olanın

Ve kaybetmek daha güç bulamamaktan

Sen yüzüne sürgün olduğum kadın

Kardeşim olan gözlerini hiç unutmadım

Çocuğum olan alnını sevgilim olan ağzını

Dostum olan ellerini unutmadım

Karım olan karnını ve önlerini

Orospum olan yanlarını ve arkalarını

İşte bütün bunlarını bunlarını bunlarını

Nasıl unuturum hiç unutmadım

Kibrit çak masmavi yanardı sesin

Ormanlara ormanlara yüzünün sesi

En gizli kelimeleri akıtırdı ağzıma

Şu karangu şu acayip şu asyalı aşkın

Soluğu kesen ağulayan ormanlarında

Yaşadım o kısa ve korkunç hükümdarlığını

Ve çarpıntılı yüreğim saçlarının akıntısında

Karadeniz'e karışırdı ordan Akdeniz'e

Ordan da büyük sulara

Geceyse ay hemen tazeler minareleri

Kur'an sayfaları satılan sokaklardan

Ölüm bir çeşit sevgiyle uçar

Ölüm uçar çocuk yüzlere

Ben o sokaklardan ne kadar geçtim

Damağımda dilinin yosunlu tadı

Önce buğulu sonra cam gibi parlak sonra buğulu yine

Birtakım tavşanları andıran birtakım su hayvanlarını

Pazar pazartesi günlerini ve haftanın öbür günlerini

Yani salı çarşamba perşembe cuma cumartesi

Bir başak ufak ufak bildirir Konya'yı

O başakta o Konya'da seni ararım

Ben şimdilerde her şeyi sana bağlıyorum iyi mi

Altın ölçü çift ölçü ve altın karşılıksız

Para basma yetkisini Fırat'ın suyunu Palandöken'i

Erzincan'ın düzünü asma bahçelerini Babil'in

Antalya'nın denizini o denizin dibini

Beş türlü yengeç yaşayan sularında

Çağanoz adi pavurya çingene pavuryası ayı pavuryası bir de çalpara

Bilinir ne usta olduğum içlenmek zanaatinde

Canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını

Sen kalabalıkta bulup bulup kaybettiğim kimya

Yokluğun gayri şuradan şuraya geldi

Bir günler şölenlerle egemen ülkende

Şimdi iri gagalı yalnızlıklar dönüyor

N'olur ağzından başla soyunmaya

Bir kez daha sür hayvanlarını üstüme üstüme

Çık gel bir kez daha yıkıntılardan

Çık gel bir kez daha beni bozguna uğrat

Cemal Süreya

"Olumsuz. Güneşe aykırı."

"Sana bir boyun atkısı gerek..." mevsiminde, şaraba sığınmaktan başka nasıl bir çözüm yolu bulunabilir, bilmiyorum. Tarçından karanfile yuvarlanan notalar arasında kılavuzlar yakıp şiirler inşa etmekten başka neler yapılabilir, bilmiyorum.

Tercih edilmiş şeylerin yerlerini değiştirirken şömineye atıp da çıtırtılarını dinlemeye başladıklarımız neremizi ısıtır, bilmiyorum.

Eller hangi mevsimde ısınır, güneşi kaçmış sarı kazakların sırtına hangi titrek sahil anısı konar, hangi şehrin beyazlığından göz kör olur, belki biliyorum...

Dudağımın kenarındaki "kayıp" şarkılar listesinden taşmaya yeten gücüm, hangi umut kırıntıları saçan piyanodan bir nefeslik can bulur...

Delik deşik olmuş bir kış sabahında, hangimizin sokağı hangimize doğru yol alır...

Tarihin makyaj attığı yerden karalıyorum.
Başlangıç ve sonlar arasındaki kırık vals, adımlarımızı nereye sürüklüyorsa... Toz.. Her yer toz.. Dünden tozanlar yarını göstermiyor.

Gözlerim bozuk ve..;

"Sana bir boyun atkısı gerek. Çünkü kış geldi.
Ve sular bir uzun geçmişe hazırlanır. Nerdeyse.
Bir çocuk ölür. Bir kadın hastalanır. Odalar
bulutlanır.
Su içmekten. Uzak. Bir köfte kokusundan
İnsan
uzak
bir memleket havasından.
Belli belirsiz bir şeylerden utanır.
Yapışkan ve dayanıksız bir vidanın eşliğinde
Gece.
Hatırlarız bir günlerde üşümediklerimizi
Üşümeyeceklerimizi..."

-sız, -ı

Ayları günlere bölünce geriye ne kalıyor.
Çok yorgunum, "bir atkı gerek" mevsiminden mi, omuzlarıma abanan hiç- yarından mı..
Nerede uyuyup, nerede uyandığımın sınırlarından öteye geçemediğim birkaç gün dönümünün ardından,
göz pınarlarımı kurutan sellerden,
kış ortası yangınlarından,
serinlemeyen topraktan,
beyaza çalmaya yüz tutmuş sokaklara,
pencereyi açtığımda görünmez olan kış kuşlarına,
duvarların sevdiğim renklerine,
sonun başlangıcına,
adı neyse,
tarih tutmamaya...

Belki bir gün.., hafifliğiyle kandırır yollar,
belki de çökülüp kalınır bir tanesinin kenarında...

Kim bilir, kimin bileceğini sormadan, bilmemeye...

Gelecek zaman kipi

Biraz şans..,

Biraz mucize..,

Sıradaki parça: Let it be*