Çok yorgunum, "bir atkı gerek" mevsiminden mi, omuzlarıma abanan hiç- yarından mı..
Nerede uyuyup, nerede uyandığımın sınırlarından öteye geçemediğim birkaç gün dönümünün ardından,
göz pınarlarımı kurutan sellerden,
kış ortası yangınlarından,
serinlemeyen topraktan,
beyaza çalmaya yüz tutmuş sokaklara,
pencereyi açtığımda görünmez olan kış kuşlarına,
duvarların sevdiğim renklerine,
sonun başlangıcına,
adı neyse,
tarih tutmamaya...
Belki bir gün.., hafifliğiyle kandırır yollar,
belki de çökülüp kalınır bir tanesinin kenarında...
Kim bilir, kimin bileceğini sormadan, bilmemeye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder