Kalabalıklar, sicim gibi yağan hayatlar...
Akıyor zaman, herkesin yelkovanı birbiriyle yarışta.
Geçiyor salılar, perşembeler...
Bir cumartesiyi yediverenlerle donatabilme ihtimali için yaşanıyorlar, "bitsin" diye diye..
İçine uyandığımız bir gün için sabırsızlanalı uzun zaman olmuş gibi.
Fotokopiden çıkma haftalar peşi sıra ekleniyor yaşımıza. Mevsimleri kaçırışımı manav tezgâhlarından izliyorum. Pencere önünde, bir inat yaşatmaya çalıştığım sklamenlerin tomurcuklarına tutunduruyorum yarını.
Dengesiz bir masada, karşıma oturup alın çizgilerimden, dudak kenarlarımdan bir geleceğe yol bulmayan çalışan kadının sesine yaslanıyorum.
Bitirip başladığımız her yeni gün kendi hikâyesini yazıyor mu, artık emin değilim. Belki bir yerde, bağlamını yitirerek yıllanmak tam da bu inançsızlıktan.
En çok "boş ver" cümlesiyle uğraşamıyorum bu aralar. Günler, öyle kendi kurmacasına sadık ilerliyor ki zaten her şeyi boş vere boş vere, ben hiçbir şeyi boş vermek istemiyorum.
Önemsemek, sulamak, büyütmek.
Büyütmek istiyorum karşılaşmaları, bekleyişleri, bitişleri, başlangıçları, içine susulan ayları, çok konuşulan yılları, kaçan bakışları, teslim oluşları, olasılıkları, olasılıktan taşmış olanları.
Yaşamayı tercih ettiğin, yaşamayı tercih ettiğim şeyi konuşmak, dinlemek ve sevmemek istiyorum.
Sevmeyişimi büyütmek istiyorum. Boş verilmiş, yitirilmiş cümleler arasında, kaçırılan bir an, anı olmak değil..
İçime sızan, gerdanımdan düşen, sırtımı üşüten vapur rüzgârından
bahsetmek istiyorum. Sevdiğim sokakların değişiminden, bu başkalaşımın
içimi üzen renklerinden.
Altını çizdiğim cümlelerin -olur da ararsan- fihristte hangi numaralara denk geldiğini öğrenmeni istiyorum.
Olmuyor.
Sessizliğin yankısı şakaklarımda patlıyor. Yok saymanın. Boş vermenin normalleşmesinin.
Ne beni, ne seni, ne köşedeki tekeli, ne dün, uğruna büyüdüklerimi, ne vicdanımı, ne iyi biri olamamalarımı, ne sustuklarımı, bağırdıklarımı, hoyratlığımı, dinginliğimle öldürdüklerimi, soğukkanlı bekleyişlerimi, kabına sığmaz heyecanlarımı, aşık olduklarımı, kilitli defterlerimi...
Hiçbir şeyi unutmak da, yok etmek de, tıp oynamak da istemiyorum.
Aldığım nefesin, aldığın nefes olduğunu boş vermeni, boş vermek istemiyorum.
Rüyayla gerçeği birbirine geçirdiğimiz şu ömrün ağaçlarını saymayışımızı da...
Bazı şarkılar, sözcükler, bazı yollar, pencereler, eller, uykular, biralar, garlar ve çatılar boş verilemeyecek kadar doluysa ve ben bunu görmezlikten gelemiyorsam, sen de gelme, o da gelmesin ve hiç kimse.
Zaman dar, günler kısa ömürlü, dün gerçek.
- belki de rüya..
Rüya da bir gerçek-
Biraz geriledim. Tozlanmış bir takvim yaprağına üfledim. Bir zamanlar kendi damarlarımı patlatan nabzımla karşılaştım, elim ayağıma dolaştı. Telaşımı nereye koyacağımı bilemedim. Oluk oluk, sözcük sözcük döküldü her şey. İyelik eklerinin merkezinden kaçışım yok.
Gecelerin gündüzlere karıştığı, gündüzlerin gecelerle var olduğu, beklenenin hep gece geldiği, geceyle bütünleşik ve günün tüm zamanlarını oraya çeken bir yangın yeri. Unuttuğumu mu sandım..
Sokaklara adanan şiirler, kokusu olan şarkılar, tütüne yaslanan fesleğenler, kendi kendine yazılmış hikâyelerin koyununda öyle "ben" kalmalar...
Tam da en korkak olduğumu sandığım anda kapı zincirlerini çekip çekip gidişlerim, kalbimin bütün ağırlığıyla koca bir şehrin, sonsuz olasılıkta rüyaların -kabus ihtimalini umursamadan- karşısına dikilişlerim, korkusuz kalışlarım, arzunun yörüngesinden çıkamayışlarım.
Geceyi giyinip, tekinsiz mahallelerde, biçimi anılarımızdakinden çokça biçim değiştirmiş caddelerde, kendime en güveneceğim anı beklemeye yatışlarım.. Yangınıma yuva buluşlarım...
Büyüdükçe körelen cesaretimle, öyle savunmasız, öyle karşı karşıya kaldım ki şu iki adımlık mesafede..
Çekip çekip giderken, koşar adım gelirken, koşulsuz kalırken, hiçbir şeyi sakınmak nedir bilmezken, saat sonsuza dek aksa bekleyebilecek yüreklilikteyken..kaçak bakışlarla örttüğüm bu yaşlanma içimi yordu.
Temkinli olmaktan, güvenli bölgede nefesimi tutmaktan, bilmediğim sokakların başından düşünmeksizin geri dönmekten, birkaç sınırlı cümlenin arasında kendimi sektirmekten, görmemekten, duymamaktan, söylememekten bitkin düştüm.
Bu yok halim yeryüzüne bir nefes bile bırakmaya mecal ve cesaret bulamıyorken tüm açık adreslerim kendine kilit vurdu, ve belki de bu yüzdendi. Kendini bir kenara kaldırmış eski eşya halim yüzünden, unutulmaya yüz tutmak...
Hiçbir zaman ılıman geçmeyen kalp iklimimi, her mevsimin normaline sabitleyişimle pas tuttum.
Sonra bir şey oldu. Altı üstü susmak olmayan bir şey. Bazı şarkılar dolaşımın müzik kutularına sığmaz oldu, daha fazla söylenmemeyi göze alamaz.. Her günümün yolu, o kalp çeperlerini zorlayan takvim yaprağına çıkar oldu; kendiliğinden...
Dünya küçük ve bazı sarsıntılar sadece o küçücük dünyayı yerle bir etmeye programlı. Ve iyi ki dedirtiyor; iyi ki ufalanıyor ayaklarımın altında şu dünya. İyi ki, o unutmaktan da yaşamaktan da korktuğum rüyayı görüyorum yeniden. Rüya olduğuna inanmadığın her şey şimdi tüm gerçekliğiyle karşında işte. Başını çeviremeyeceğin kadar orada, sen oradasın, ve olmuş olan her şey orada. Zamanın göreceliği, sende sabitleniyor. Kıskanç ve sadece senin bir his yerleşiyor an'a.
Anımsamayı rafa kaldırdığın bir kasılmayı hatırlatıyor sana ve mahcubiyet boylu boyunca. Farkına varıyorsun her şeyin, farkına varıyorsun neyi unutma ihtimaline izin verdiğinin, farkına varıyorsun bazı şeyleri asla unutmayacağının, farkına varıyorsun senin yüzünden ve sana rağmen olan her şeyin, ihanetinin kendine..
Kendine çektiğin dikenli teller şimdi kanlı bir dün seriyor önüne. Nereye koyacaksın şimdi o tozlarını üfleyip yeniden yaşatmaya hazırlandığın davetkârlığını nefesinin.. Cesaretinin kendini tüm enkazların altından yeniden inatla çıkarışının coşkusunu hangi gökyüzüne salacaksın... İçinden boşanmaya hazır seni hangi denizle buluşturacaksın...
Marmara demişti ya bir radyo frekansın, belki de İstanbul ağlıyorken...
Bütün bağlarına sadece kendinle düğüm ata ata, yeniden kendin ola ola, her şeyini bıraka bıraka, yol yine nereye çıkıyorsa, rüzgârla, rüzgârla...
"Biliyor musun (biliyorsun tabii), ben içimi seyretmekten hiç vazgeçemedim, bundan çok sıkıldığım halde, bazen kendi kendime katlanamadığım halde. Bazen içim şişiyor, tıpkı bir balon gibi, şişip şişip patlamak ve ağzımdan burnumdan kaçıp gitmek istiyor. Gözlerimi kapatıyorum, başka manzaralar görmek için. Televizyonu açıyorum, unutmak ve izlememek için. Bazen oluyor, bazen de... İşte o zaman o kadar sıkılıyorum ki kendimden. İçini izlemenin sonu yok çünkü. Var, hiçlik. Sonu hiçlik. Anlamsız bir boşluk. Dün okuduğum kitaptaki şu cümle diye düşünmeye başlıyorum, hayat böyle bi şey miydi gençken diye devam ediyorum, kadınlık- annelik- yaşlılık diye uzatıyorum içime bakmayı, hayallerim ve hayatım noktasına geldim miydi aklımın alamayacağı kocaman bir boşluk gelip dikiliyor karşıma. Güm! Bir gün hepsi bitecek. Ne ben, ne hayaller, ne şu kafamın içini patlatırcasına dolduran düşünceler, kalbimi delip akacak gibi kuvvetle akan duygular, ne ben, ne hayat, ne ben, ne hayat... Ya sonra? İliğimi kemiğimi ısıtıp beni keyifli bir kedi gibi miskinleştiren bu güneş yine doğacak, bu insanı deli eden mehtap yine göz kırpacak karanlığa, sıcak bir bardak çayın buharı kızarmış ekmeğin kokusuna karışacak... Bense yok olacağım. Yığılıp düşecek gibi oluyorum o zaman. Kalbim hızla çarpmaya başlıyor. Dur. Tamam, artık düşünme. Bitti Ne yapıyordum ben, şu böreği fırına atayım, bir de kakaolu kek yapayım bari..."
Gözlerim direniyor.
Işığa,
karanlığa,
çöllere,
sel olup gitmelere.
Sızısını çekirdeğinde saklayan iki küçük küre.
Rengi koyulmamış, tanımlanmış.
Duyularımın izini sürerek aldığım yaşlar da her gün başka bir yere savruluyor. Çıtırtılarla, dokularla, dokunulanlarla, hissedilemez olanın buram buram kokusuyla... Sanki cebime dolduruyorum, ceplerimden taşanlarla uzun bir yola çıkacak gibi duruyorum, zaman kolluyorum.
Gökyüzünün tüm renklerine doyasıya sarılma isteğim beni korkunç sınırlı hissettiriyor.
Sanki karışmam lâzım, toz olup çözülmem lâzım ve ceplerimden taşanlardan biri olmam lâzım ama ellerim kelepçeli..
Bir yer var, biliyorum. Sanki bekliyor. Sanki karşılıklı bekliyoruz, kapısı hafif aralansa kapılıp kapatacağım kendimi toprağına ve nefesim beklediği çiçeklenme için yumuşayıp, kayganlaşıp, suyunu özüne çekecek.
Geri verecek aldıklarını.
Göğüs kafesimde büyüttüğüm tüm canlılar, meskenlerinden çıkıp, alabildiğine vahşi, sonsuz mavi, kopkoyu ama nilüferlerin aydınlattığı bir geceye doğru soluklarının gücünü bacaklarına ve kanatlarına vererek karışacaklar evrenin bütün yüzlerine; hiçbir şeyin sureti olmaksızın.
Bir müziği var tüm bunların.
Ormanlar boyunca yankılanan. Tüm ağaçları ve tüm yapraklarını titreştiren. Titreşimlerin birbirine vurduğu, birbirinde durduğu, birbirinin olduğu, birbirinde boğulduğu..
Neftiden zehre çalan bir yeşil yürüyecek hayatla gece arasında, bir duvar gibi; bir duvarı yıkar gibi. Ayağımızın altından kayan ne varsa, tutunamadığımıza şükredeceğimiz bir mevsim olacak. Bağlarını atmış, rüzgâra kendini teslim eden, fırtınaya, borana razı gelen.
Zerre zerre yaşamanın, hücrelerinin ayırdına varmanın yüceliğiyle, canlı olmanın canlı tuttuğu bir mevsim.
Ve sonra her şey değişecek. Tüm masallar, tüm aynalar, ve her şey.
