Gözlerim direniyor.
Işığa,
karanlığa,
çöllere,
sel olup gitmelere.
Sızısını çekirdeğinde saklayan iki küçük küre.
Rengi koyulmamış, tanımlanmış.
Duyularımın izini sürerek aldığım yaşlar da her gün başka bir yere savruluyor. Çıtırtılarla, dokularla, dokunulanlarla, hissedilemez olanın buram buram kokusuyla... Sanki cebime dolduruyorum, ceplerimden taşanlarla uzun bir yola çıkacak gibi duruyorum, zaman kolluyorum.
Gökyüzünün tüm renklerine doyasıya sarılma isteğim beni korkunç sınırlı hissettiriyor.
Sanki karışmam lâzım, toz olup çözülmem lâzım ve ceplerimden taşanlardan biri olmam lâzım ama ellerim kelepçeli..
Bir yer var, biliyorum. Sanki bekliyor. Sanki karşılıklı bekliyoruz, kapısı hafif aralansa kapılıp kapatacağım kendimi toprağına ve nefesim beklediği çiçeklenme için yumuşayıp, kayganlaşıp, suyunu özüne çekecek.
Geri verecek aldıklarını.
Göğüs kafesimde büyüttüğüm tüm canlılar, meskenlerinden çıkıp, alabildiğine vahşi, sonsuz mavi, kopkoyu ama nilüferlerin aydınlattığı bir geceye doğru soluklarının gücünü bacaklarına ve kanatlarına vererek karışacaklar evrenin bütün yüzlerine; hiçbir şeyin sureti olmaksızın.
Bir müziği var tüm bunların.
Ormanlar boyunca yankılanan. Tüm ağaçları ve tüm yapraklarını titreştiren. Titreşimlerin birbirine vurduğu, birbirinde durduğu, birbirinin olduğu, birbirinde boğulduğu..
Neftiden zehre çalan bir yeşil yürüyecek hayatla gece arasında, bir duvar gibi; bir duvarı yıkar gibi. Ayağımızın altından kayan ne varsa, tutunamadığımıza şükredeceğimiz bir mevsim olacak. Bağlarını atmış, rüzgâra kendini teslim eden, fırtınaya, borana razı gelen.
Zerre zerre yaşamanın, hücrelerinin ayırdına varmanın yüceliğiyle, canlı olmanın canlı tuttuğu bir mevsim.
Ve sonra her şey değişecek. Tüm masallar, tüm aynalar, ve her şey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder