Çok kelimem var aydan arta kalan, aylara yayılacağından kuşku duyulmayan..
Defter, kitap, fatura aralarından, çanta diplerinden, mont ceplerinden her gün buruşuk ve kurşunu dağınık müsveddeler topladığımız mevsimdeyiz..
Temize çektiklerim bile var, bir "dünya küçük" anı yakalarsak diye yanımdan ayırmadığım, temizinde de kat izlerinin yer edeceği..
Bazı sözcükler parlak ekranlar için değil ve bazı parmak uçları da.
Sarsaklaşıyor aşklar daktilosuzlukta ve mürekkep lekesinin unutuluşunda..
Kelimelerimi sevmeni dilediğim bir yerde ellerime kurşun kalemler doluyorum, ellerime inanılmasını önemsiyorum, ellerime inan istiyorum, dudaklarıma daha çok belki; sözüme, nefesimle sessizce söylediğime.
Çok fazla kelimem var ve bu kendi kelimelerimde boğulma halini ne kadar zaman sonra yeniden hatırlıyorum..
Hatırlayamıyorum bile belki. Her şeyin yaşlandığı ve kaldırdığı tozunu indirmeksizin kendine kattığı bir yerden geldim. Orada cümleler nasıl kuruluyordu kestiremiyorum..
Şimdi sana bakıp kendimle çarpıştığım bu yerde, kelimelerin birbirini bulduğu, cümle olduğu, üç noktalardan şehirler kurduğu bu yerde..;
bir şey var.
Söylenmeyi bekliyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder