sis'

Günler penceremde bir renk geçişi. Belki onun bile ayırdına varamıyorum son zamanlarda. 
Hiçbir şeye karşı gösteremediğim direnç, günlerin aynılığı üzerine yayılıyor. 

Bir yaprak gibi dalımda savrulup, dalımda sararıp, kızarıp, dalımdan sökülüyorum.

Gözlerim neyi beklerken dalıp gidiyor, bulamıyorum. Hiçten bir bekleyiş.

Sonsuz başarısızlıklar toplamı gibi uyuyup uyandığımız peşi sıra 24 saatler. 
Kendimi ağır, kendimi aksak, kendimi sızılı, kendimi küskün, kendimi boğulur gibi, boğar gibi hissediyorum. 
Sanki sesimi, sözümü, nefesimi, izimi biraz yok etsem, uzakta ve tüm ifadelerden soyunmuş kalsam, tüm anlamların dışına itsem her yaptığımı, yapmadığımı ve yapamadığımı; kartopu gibi yuvarlanarak büyüyecek "iyileşme".

Kendimin sıkıntısındayım. 
Bu sıkıntıdan dışarı çıkamazsam telaşındayım. Bu sıkıntının dışında bir yer bulamamanın telaşındayım. Varlığımı yokluğuma sıkıştırıp, kangren olursa telaşındayım.

İyi değil.
Güneşli değil.

Durmadan ağrıyan boşluklar arasında, her şeyi kucaklayan bahardan, mayıstan bir yuvam olmasa, ya üşümekten ya da kendi kırılganlığıma üzüntümden un ufak olurdum.

Ama var.