Tuhaf bir koordinattayım. Durmaksızın hareket halinde olma ihtiyacı, ağrıyan sızlayan alışkanlıklara inat zamanın üzerinden koşma isteği. Değişme, değiştirebilme gücümün varlığını özümseme. Dışarı çıkmayı bekleyen o şeyin kapı eşiğinde olduğunu hissettirmesi..
Yorgunluk ağırlığının hazzına keskin iğneler çakmak. Mevsimi bekleyen, çatlamak için gerinen tohumların acıyan derileri gibi hem bedenimin hem ruhumun yüzeyi. Beni dibe çeken ne varsa, ve yükselten, ayrımını yapamadığım o sis dağılıyor. Yorgun ama uzlaşmacı bir tavırla buluşuyor içim.
Bir şey bekliyordum; büyük bir deprem, sel, felaket.
Oysa yollar kendi kendini yürüyüp bitiriyor bazen.
Diyor ya;
"Acısını çektiğim şey, bana aittir."
Öyledir.
bana ne kadar iyi geldiğini anlatmak isterdim sana.Durma..
YanıtlaSilDuyduğuma, öğrendiğime sevindiğim şeyler..
SilMutlu ettiniz..