Bir akşam vaktiydi. Belki gece. Belki gece bile yırtılmıştı.
Julia Dream çalıyordu. Çalmıyordu. Yıldızlar gibi dökülüyordu.
Senelerce ne zaman ışığı kapatsam, listeden bunu seçti.
Ben ne zaman evdeysem.
O ne zaman erkenden kalkıp işlerini ben uyanmadan halletmeye kalkışsa.
Julia Dream hep çalardı.
Ben ne zaman oradaysam.
Orada olmadığımda da çalardı. Ben öyle düşünürdüm.
Ama bir yaz günü, ayrılık şarkısıyken öğrendim o Julia'nın kalp atlasındaki koordinatlarını.
Ancak o zaman.
Bir ömür taşımak istedim sonra bunu varlığımda.
Şimdi bir mevsimin son günleri.
Ve bana diyor ki..:
"Yazdıkların..."
Yazdıklarım.
"Eşdeğer..." diyor.
Birinin en kıymetlilerinin olduğu fotoğrafa yerleşebiliyorsan,
o seni sahiden,
o sana sahiden,
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder