Üşümem büyüyor.
Karın ağrım büyüyor.
İçimdeki hortumsu, tsunamimsi girdap büyüyor.
Göğüs kafesime sıkışık filler büyüyor.
Kaçamadığım, savaş alanı gibi rüyalar büyüyor.
Yalnızlık zaten hep büyüyor.
Çıkış kapısının yazısı büyüyor, kendisi küçülüyor.
Yollar büyüyor. Mesafeler daha çok.
Otobüste hemen arkamda oturan adamın dizi büyüyor.
Ardından durak isimlerini asla göremediğim camların buğuları büyüyor.
Caddelerdeki insanlar çok büyüyor.
Çocuklar. Büyüyorlar. Büyümeseler.
Filmlerin dakikaları, dizilerinki daha çok.
Bir şeyler aklımda çok büyüyor.
Sofraya dizeceğim tabaklardan kaçı yoğurtlu olmalı mesela?
Kabak sevenler, sevmeyenleri sevince ne olacak?
Hem makarnanın, hem pizzanın karbonhidratının sağladığı mutluluk da göbekleri büyütüyor.
Mutsuzluk büyüyor.
Gerçek şeyler büyüyor.
Eller büyümüyor.
Çalışan insanların hafta sonları da büyümüyor.
Kimbilir, belki balkondaki orkideler de büyümüyor.
Dışarıda bu yıl sonbahar büyümüyor.
Oysa November Rain'e yakışacak kadar büyük bir şeylerin zamanındayız.
Gerekli şeylerin büyümediği yerden selam.
Büyüdükçe mutsuzlaşan, umutsuzlaşan şeyleri aniden tutup öpmek filan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder