yokmuş gibi

Annemin gülümsemesinin yettiği zamanlar var. Ve annem bunun ne olduğunu bilemez. Bilemez çünkü uzun zamandır annesi ona gülümsemiyor. Gülümseyemiyor. Yokluk dediğimiz yerden gelen tebessümleri hangimiz görüyor?

Ben görünen bir yerden annemin dudak kıvrımlarını görmek ya da sesinde gülümserkenki o hafif gerginliği hissetmek istiyorum. Bazen şiddetle.

Birilerinin birilerini bu şekilde iyileştirdiği dünyada, hiçbir yara hafifletici tarafımın olmayışı yokluğa düşmeyişime anlam katmıyor.

Bazı günler çok güzel başlıyor.

Yarılanmadan soluyor.

Bunun insan dediğimiz yaratığın tutarsızlığıyla bir ilgisi yok.

Güzel başlayan günler, kimisinin gülümseyişine sebep olmadığınız için tam da güzel olamıyor.

Gün sol taraftan yeryüzüne düşüyor, kırılıyor.

Kimin dudak gerginliği yeniden güneşi hatırlatırsa, yeni gün o zaman.