İki kutup arası uğurlama

Eksi

İnsanlar geçiyor, siyah giyen insanlar. Koşar adım yürüyorlar. Karın sonsuz beyazlığına siyah döküyor insanlar. Her kış, doğa beyazla örtüyor şehirleri, insanlar simsiyah giyiniyorlar. Tamam, belki de kahverengi. Renklerden korkuyor mu kış insanları? Renkler kıştan korkmuyorlar oysa. Kaldırım kenarındaki hercai menekşeler sarılarını saklamıyorlar hiç, oyun parklarının kırmızısı yeşili perdelenmiyor, gökyüzü yağmur sonrası esirgemiyor gökkuşağını. Kış insanları değmiyorlar hiç pembeye, mora. Müziksiz geçen bir gün gibi, renksiz geçen bir mevsim. Nasıl umut yüklenebiliyorlar bu tonsuzlukla.. Belki de hiç kalkışmıyorlar öyle bir şeye. Bu karanlık o yüzden, kim bilir... Bu mutsuzluğu bu coğrafyanın.. Karanlığı bunca koynuna alması.. Yıldızsız gecelerden ömürler biçmesi..
Gökyüzünün rahmetinden sakınıyor insanlar, hem de kapkara şemsiyelerle. Batırıyorlar çivisini; metal, soğuk ve koyu. Oysa su veriyor gök onlara, kaynağını döküyor yaşamın. İstemiyor insanlar suyun, asık suratlarına değmesini, boşalan dünyanın hazla, aşkla renkten geçit kuşanmasını... İnsanların adımları da uyanışları da koyu.. Tarih de bu yüzden karanlık belki.. Perdelenmiş uyanışlar ve gölgeli bakışlar altında, kendini mevsimden dahi sakınan var oluşlar arasında çiçek açmıyor coğrafya.
Doğanın; canlıların evinin doğurganlığına, bereketine sırt çeviren ve hatta onu yaralayan bu insanlar nasıl vicdan edinsinler başka soluklar için.. Karanlığı koynuna alıyor insanlar, kışları karartıyorlar koyu adımlarıyla. Bembeyaz örtüye bıraktıkları aceleci ve siyah adımları çamura buluyor kışı. Bak, nasıl da kirletiyorlar, onlara hayatta var olmaları için koskocaman bir gezegen veren şu evreni..
Nasıl da kirliyiz hepimiz...

saatli- bin iki yüz üç

Artı

Sen dersteyken ben okuma yapmadım, notlarımı temize çekmedim ve ders çalışmadım. Çünkü dışarıda kar var, ve benim karsız geçen yirmi iki yılım...
Gökyüzünü ve toprağı doladım ben kaleme çok, ama bu hali karşısında nutkum tutuluyor.
Mucizelere niye bu kadar inanıyorsun sorusuna verecek tek cevabım doğanın insana inat bu kadar davetkâr oluşu...

saatsiz