Bütün defterlerin aynı anda son sayfalarına geldim.
Kendimi hep en güçlü, en emin, en hayatla dirsek dirseğe hissettiğim anlar bunlar.
Hesaplar kapandı.
Temiz bir sayfa.
Boş bir tuval.
Bütün olasılıkların havai fişekler gibi beklediği,
hikayenin, kreşendosunun sabırsızlığında nöbete durduğu,
ritmin adım adım arttığı,
daha ilk görüşten ne yaşanacağını ezbere bildiğin,
ama kendini alıkoyamadan
her şeyinle kendini bırakmaya hazır olduğun,
bayıla bayıla düştüğün
elini kolunu boyalara soka çıkara renkleri karıştırdığın
o yer.
Her şeye hayır demenin upuzun yorgunluğu kopkoyu,
artık ellerimdeki ipleri gevşetip
sıkkınlığımı defnetmeye ikna olmuş gibiyim.
Bu kadar yeter.
Hadi başlayalım.
