Gökyüzünün en sevdiğim renginin altında girdiğim o deniz içimde bir şeyleri değiştirmiş gibiydi. Sahiden hayatıma kendi sihirli değneğimle dokunmuş, içimde katılaşan her şeyi seyreltecek o enerjiyi kendi içimde bulmuş gibiydim.
Hiç unutmamaya yemin ettiğim o anın üzerinden çok kısa bir süre geçti ve şehre dönmek hiç beklediğim gibi olmadı. O an aslında unutmayacağım şeylerin arasında kocaman bir beklentisizlik de koymalıydım.
Her şey geçici, gökyüzünün en sevdiğim rengi her gün değişiyor, sihir yapabilecek gibi hissettiğim anlar nadir de olsa oluyor ama gel gör ki her şey sakin kalamadığım bir bekleyişe, bekledikçe içimde kendini büyüten ve yakan alev alev bir ejderhaya dönüşüyor.
Oysa bir rengi üzerine yorgan gibi çekip, sadece suya temas ederek kendime derman olabilen biri olduğuma yemin edebilirim ama yakıp yıktıklarım şahitliğinde bunu asla kanıtlayamam.
Yaz bitmeden hâlâ bir gökyüzü ve bir deniz sözüm var kendime, üç beş vakte kadar yolundan sapmayan bir sihir olabilirim belki. Ve evet belki bizzat kendisi.
