Kendimin açığı, hayatımın açığı.
Bir aralık bırakmışım, neden olduğunu hatırlayamıyorum.
Çok ciddiye aldığım için mi, kendime inanmadığım için mi, korktuğum için mi, saklamak istediğim için mi...
Üzüldüm, ama sonra içimde biriken o koyuluk kendi kendini, "her şeyin hatırlandığı gibi" olduğunu hatırlayıp aydınlattı. Biraz.
Hatıralarımı kaybedersem,
hislerime yanaşacak bir kıyı bulamazsam kendime, kendi sözcüklerimden..
hatırlatman gerekecek.
Anların, kokuları ve renkleri kalıyor zihnimde en çok. Biraz tarçın sinmiş o aralığa, biraz tütün.
Biraz yol, biraz...
Fotoğrafını gözümle çektiğim tüm anlar, gerçek miydi, sahiden gerçekleşti mi bilmiyorum.
Kendimin kendimle sağlamasını yapamıyorum.
Arayıp da bulamıyorum,
bir yangın gibi,
bir enkaz gibi,
bir yok oluş gibi bazen bazı şeyler.
Ama dedim ya, yaşanmışlıktan çok hatırlanışı var ömrün.
Düşersem, bir renk söyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder