kendine biletler'

Yavaşlamak, onca hengame arasında zınk diye durmak mecburiyetinde kalmak tuhaf.
Hayatı hiç bakmadığımız bir yerden, ona dahil olmamaya özel çaba sarf ederek izlemek tuhaf.
Sayılar tuhaf, hareketin doğası tuhaf, yalnızlığın deşilmemiş korkusu tuhaf.
Üzerine düşünmediğimiz ne varsa bir günde onları düşünmeye başlamamız tuhaf.
Şaşkınlığımızın yarattığı şeyler tuhaf.
Şimdi bildiğimiz her şeyi unutup, bütün alışkanlıklarımızdan sıyrılıp, çok şıklı eve gitme yollarını evden çıkmama sabrına evirdiğimiz, birbirimize ihtiyaç duyduğumuz ama yalnızlığımızdan güç bulduğumuz bu tuhaf günleri yaşamak, iyileşmek, iyileştirmek günleri.
Kendi şefkatimizi yaratabilir miyiz.
Biraz sessiz, kimsesiz kalmanın yankısının milyonlara dokunacağını bilmek iyi gelir mi bize.
Baharları, yazları bu korkudan ve tuhaflıktan sıyırmak için
galiba biraz kendi odalarımızda, kendi müziğimize kulak vermemiz, kendimizi aydınlığımızla, belki de daha çok karanlığımızla kucaklamamız gerekecek.
Çıktığımızda ve el ele tutuşabildiğimizde, bu kocaman tuhaflığın içinde duyduğumuz mor yağmur tıkırtılarından, sıkıntının cızırtılarından, pencerede patlayan tohumların fısıltılarından, uykulu sokak lambalarından, parkelerin gerinme çıtırtılarından, komşu mutfaklarının kokularından, kendi keşfedilmemiş kuytularımızın şırıltılarından bahsedelim. 
Kuşkusuz ki bu teklik, kendi çokluğumuzu derinden dürtecek.