Belki de ortalıkta son derece cinsiyetsiz, son derece görünmez, son derece fazlalıkmış gibi ve bir o kadar da eksik hissederek dolaşırken, normalin dışında bir şeylerin yankısıyla karşılaştığımdan.. Duyabildiğimi fark ettiğimden. Ya da sağır olmadığımın farkına varılmasından..
Belki de hiçbiri olmuyordur yine. Yine bir rüyadır ve az sonra kabusa dönüşecektir. Ve yine haritaya sığamaz bir halde, hiçbir yere sığınamaz bir şeye dönüşeceğimdendir.
"Aşkı olanın limanı olmaz" demiş ya şair, ya birbirini erittiyse her şey?
Bir alımlık nefes gibi günler.
Ve her nefesin birçok şeyi sarsma kudreti ve yaprak dahi oynatmama sinmişliği arasında bir seçim yapmak şartmış gibi.
"Zarif" bir şeyler yapmaya çalışırken, çok başka bir şeye mi dönüşüyor adımladığım saatler, bilmiyorum.
Hayat herkesin başından geçiyor.
Hayat herkesin suratına iniyor.
Hayat ondan da önce herkesin kalbinde patlıyor.
Daha az konuşmalı.
Daha az dinlemeli diyorum bazen.
Tam o anda yollar un ufak oluyor.
Sessizliğin kederden başka bir şey vermediği bu yerde, zerafeti buna borçlu olmak mümkün olmaz diyorum.
Bağırmak için her ağzımı açışımda vicdan mı, merhamet mi ne olduğunu kestiremediğim bir ağırlık, oldukça sessiz ama şişman, ciğerlerimi boğuyor.
Sus.
Karadeniz hâlâ uykularımı dövüyor.
Görmediğim deniz, olamadığım deniz.
Ege'sini becerememişken diyor saçlarımın biçimsiz dalgaları, bir de oraya mı göz diktin?
Bak yanaşamıyorsun diyor.
Bak yanaştırmıyorsun.
Deniz olmaya kalkarken bir avuç su kadar dahi berraklaşamayacağını biliyor muydun.
Bu kirlilikte, hangi kıyıya ne bırakılır.
Dünden taşınan bulantılı yolcular, ağır metal zehirlenmesinden hasarlı tarihler, hayalin ötesine geçemeyen kuyruklu kızlar, bulanık ve çirkin görünmekten korkak bir ay parçasına sırrı kalkmış ayna sular...
Kendini bulamıyorsun, bulduğun yere geri koyamıyorsun, başka bir yer açamıyorsun,
kime liman olurken böyle yavaşça kuruyorsun...
