Hayata alıştıramadım ben varlığımı. Dizlerimden hiç çekemedim, gecenin koyu mor gölgesini. Tenime çarptıkça, içimin duvarlarına iz bırakan solukları, silemedim. Öğrenemedim zamansızlığını çukurların. Gelişigüzel toplamayı beceremediğim saçlarımı, yağmur gibi akıtıp, tozları yok edişi hiç koyamadım raflarına hikâyelerimin.
Her kapı sanki kapanmak içindi sahiden. Ben açık bıraktıkça, hiçbir şey itmese rüzgâr dönerdi sırtını.
İçimin söylediği bir şarkıda yaşamayı diliyorum. İçim... Dokundukça parçalanan bugünüm, bulanık direnişlerim, çığlık çığlığa susuşlarım..
İçim bütün şarkıları ezberinden sileli kaç renk değiştirdi uyanışlarımın sıvası akan duvarları..
Kırılıyor benim rüyam. Hiç parlamayan bir yıldız intiharı gibi geceler. Şehrin yorgunuyum, kimin hangi sözcüğüyüm. Olmayan bir ırmağa akıyor yüzüm. Akıyor siyah, gözlerim toprağa rehine bırakıyor yaşını. Ve ben çaresiz, çok çaresiz hep kendi gölgemden atlamak istiyorum.
Bu kez satır satır okuyacaktım nefesini, yağmuru damla damla ben ıslatacaktım. Ve güneş... Onsuz bitmeyen ışıklara bunca inandırmışken...
Alevin değdiği suyun tuzuyla kavrulacaktım. Senin ezberindeki nakaratlarla. Senin güneşe selam çaktığın akşamlarda, senden taşan zamansızlıkla, belki de sadece "sen"le başlasın diye mevsimin diğer adı, ben başka türlü bir mavilik olacaktım.
Zehir zemberek bir aşk dilendiğimiz sokak lambalarının altında, genzimizi alkolün dizeleri parçalarken, en çok da senin rengin olacaktı; gökyüzü...
"..Kafiyene uyamadım..." güzel çocuk...
Değirmen aralığında kanım, revanım
Paramparça bir urganla asıyorum kendimi gökyüzünden
İhtimalsiz, denizsiz
Bir tutamlık korkusu var bulutların
İp, pamuk, kırmızı
Cam kesiğinden borçlu yarıkları var avuçlarımın
Boynum istifasını veriyor soluğuna
Süt kesen erkekliğinden yokuş
Kasıklarımdaki denizatı diken öpüşü
Yürüyor, tenimde kırılıyor güneşe kan çalan ellerin
Bir oya şimdi sandal beyazı, kayık salınması
Bir akşamüstü anason ertesi
Bir cumartesi, intihar müsveddesi
Söz ver, ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder