..aşk,cam kanat

Zambaklara dokunamadığım bir yer burası..
Canımı yakıyor baharlar, güneş, Aşiyan, ten, dudak, yazı ve aşk…
Masal kostümlerinin gizlendiği bir dolap olmalıydı.
Simleri dökülen ayakkabılara razıydım ve öylesine gülüyordum ki,
sanki ilk defa gümüş bir tacım vardı saçlarımı uzatırken.
Kötü rüyalar geçmişti ve kimse kızmamıştı gördüklerim için..

Nehir vardı…

Nilüfer…

..Ezgin, oyuncaklarıma bakarken.di..
Ona bu ilk ismini bulmamışken..
Ezgi’n…
İsmini geri ver..


“…Zencefille yıkan, dudaklarına, bedenine bulaşsın zehr-i acı.
Öpemesin kimse, dokunamasın sana…

Güzelliğine hayran kalıp, yaklaşamasınlar …

Sonra yarı yanmış kekik ormanlarında soluklan ,
parmak uçlarında uğur böcekleri …

Bir türlü sevemediğin karanfilleri sakla, terk ediş mi olurdu bu acaba ?

Ayağınla düşüne vur sersem sokaklarda!
Dans et düşlerinin üstünde bir öğle vakti,
güneşi fazla kaçmış saçlarına gölge düşsün diye.

Göz kapağının kenarından taşan siyah çerçeveyi sergilemek için,
kıs gözlerini albenili bakışlarına birazcık da ihanet sıkıştır…

Hırsından deniz kudurur…

Hem öyle ki senin kanatların da yok artık,
bir martı ürkekliğinde yanaşamazsın ona...”

.....

İnci gibi saçılmasa da avuçlarımdan döküldü düşlerim..
görkemsizdi..

öyle bir kente dağılır gibi değil, yırtık kağıtlar gibi uçarak..

parıltısız, sessiz…

Bilmiyordun ben her şeye ağlarım…
İçimden gelmedi sana suç bulmak.
Söylemeliydim kalabalıktan korktuğumu.
İsimlerden, yüzlerden, eşyalardan, ‘çok’ olan her şeyden..

Ve evet..Her şeye ağladım..
…Cam kanat..

Dönerek ipleri sarılan bir makara gibi şimdi..
Aşktan geriye..
Eksik, yüklemsiz cümleler..
ithafsız..sahipsiz..öylesine..başlıksız..
yani ben..
ya da sana ilk gelişim gibi..

.....

..baygın öpüşlerim gecene uğramaz oldu..

Sarmaşık saçların geliyor aklıma teninde mercanlar gibi uzanan..
Tarçın kokardı boynum dudaklarına yakıştığı kadar..

..güzeldik…

Gerdanıma inerken karıştırdım saçlarını..avuçlarımdaki yaseminleri dökmeden..

..Bir gün unuttun sonra,

“..aşk…


***