Kimse yok.
der ki beden: Ne denmişse
denmeyecek. Kimse
bir beden değildir aynı zamanda, bedenin dediğini
senden başka kimse duymaz.
Kar, gece. Ağaçların arasında
bir cinayetin
yinelenmesi. Dünya yüzünde dolaşan
kalem: Ne olacağını
bilmez artık, yitip gitmiştir
kalemi tutan el.
Yazar yine de.
Yazar: En başta
ağaçların arasında, bir beden
yürüyüp gitmişti geceden. Yazar:
bedenin beyazlığı
dünyanın rengi. Dünyadır, yazar dünya: Her şey
sessizlik renginde.
Burada yokum artık. Senin
dediğimi söylediğin şeyleri
hiçbir zaman demedim. Yine de beden
hiçbir şeyin ölmediği bir yer. Her gece
ağaçların sessizliğinde, bilirsin ki
yürür gelirim
sesim sana doğru.
Paul Auster
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder