Bugün Vildan Hoca tahtaya yazdığım bir şeyi benimle tartışmak istedi ve tartıştık. Bugün beklediğim gibi değildi..
Hayat hiç beklemediğin bir anda kapıyı yüzüne kapayıveriyor.. Elinde olmadan kalakalıyorsun gözünde yaş olması kimsenin umrunda olmadan...
3 yıl geçti gitti.. Bu gün tahtaya bununla ilgili bir şey yazmıştım. Andaç yazılarının düzeltmesini yapmıştık benim zaten moralim biraz moralim bozuktu Yasemin'le konuştuk bende öylesine yazdım.
3 yıl geçti gitti. Şimdi mezuniyetten filan keyifli keyifli konuşsak da aslında perde arkasında ne olduğunu ve birbirimize çaktırmamaya çabaladığımızı biliyoruz. 163'e ve Yasemin'e onlar bana sarıldıklarında "siz yanımdayken bile sizi özlüyorum" diyemedim biraz önce. ÖSS'ye ya da eğitim sisteminin sunduğu diğer sınavlara rağmen, bize formüllerle öğretmeyi beceremediğiniz bir şeyi biz kendimiz başardık: Birbirimizi sevdik...
Bununla ilgili tartışıldı.. Neyi tartışıyoruz? Kimi tartışıyoruz? Kalbimizin dur diyemediği insanları mı? Saplanıp kaldığımız ders kitaplarını ve eğitilmediğimiz eğitim sistemini mi? Arkadaşlığımızdaki masum ufak detayları mı? Hayatta başarabildiğimiz nadir şeyleri mi? Küçük mutluluklarımızı mı? Birinr "kardeş" demeyi mi? Okulun "arkadaş" kavramını yok edişini mi?
Ben bugün ağladım.. Hayata aktı gözyaşları.. Pencereden damladı gitti. Ne içindi? Kime idi bilinmez.. Belki ona belki buna... Geride bıraktığımız yıllara.. Seksek oynamadan geçirdiğimiz küçük kız yıllarına.. Dondurmasız mevsimlere, sevgiyi dile getiremediğimiz arkadaşlıklara, değerini bilemediğimiz dostluklara, avucumuzdan kum gibi akıp giden zamana.. Şimdi yol belli yol belirsiz.. Gidiyoruz.. Kim olduğumu kavrayamadan benliğimden bir şeyler vermeye..
Bir sevdam vardı.. Saklanmış taş duvarlar arasına, kağıtlar kapatmış, mürekkepler dökülmüş... Yolunu kaybetmiş bir sevda.. Şaşkın bir sevda.. Sarhoş bir sevda.. Nerde o sevda?
Zor bir soluktu hayat. 17 yaşımın bana düşündürdüğü en önemli şey bu oldu.. Sınavıyla, duygularıyla, yaşadıklarım ve yaşayamadıklarımla, tercihlerim ve geride bıraktıklarımla, zorunlu olduklarımla zor bir soluktu hayat.. Derin bir soluk...
gözyaşlarım içime kanıyor...
alışmanın ötesinde yaşamak lazım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder