Her şey geçti.
Her şey kaldı.
Vedalar.
Kalanlar.
Sözcükler ve uğultular ve sustukça kendini büyüten boşluklarla kaplandı aralıklar,
sonbahar yapraklarının kırığında keskinleşen yırtıklardan aktı yağmurlar.
Çocuklukta geçmek bilmeyen zaman, büyümek zorunda kalan her şeyin önüne attı kendini.
Unuttuğumuz ne varsa hatırladık, hatırladığımız ne varsa halı çırpar gibi dövdük kalp balkonlarımızda.
Şimdi geriye göz göz odalar, göz göze gelince mevsimi değişen çocuklar, zamanın izafiliği ve her şeyin kendi hikayesini yazarken silen bir el gibi gözlerimizi kapaması kaldı.
Biz kalakaldık büyümekle yaşlanmak arasında bir yerde,
çocukluğumuzun gölgesinde,
ellerimiz havada, gidenlerimizin soluğuna çarpan bir hoşçakalla...
